Ἡ μεγαλύτερη δύναμις στὴν ὑδρόγειο σφαίρα εἶναι ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ. Νὰ εἴμαστε ἀχόρταγοι γιὰ τὴ θεία Χάρη. Νὰ μὴ χορταίνουμε. Ὅταν ἔρχεται ἡ θεία Χάρη, θὰ στεκόμαστε μὲ αὐτοσυγκέντρωση, αὐτοέλεγχο, προσευχή. Μὲ τὴ συνεχῆ προσπάθεια ἡ κάθε ψυχή, μὲ θέληση ἀγαθὴ καὶ μὲ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ, προάγεται καὶ προκόπτει στὴν ἀρετὴ καὶ στὴν ἁγιότητα.
Ὅποιος ἀγωνίζεται κατὰ τῆς ἁμαρτίας γράφει τὶς ὡραιότερες σελίδες στὸ βιβλίο τοῦ Θεοῦ. Γιατὶ ὅλα γράφονται ἐκεῖ. Ὅσοι ἔφυγαν μὲ ἀρετή, τοὺς ἔτυχε μεγάλη ὑποδοχὴ στὸν οὐρανό.
Μόνιμος ὑπάλληλος, σοῦ λέει, στὸ Δημόσιο. Τί εἶναι αὐτὸ μπροστὰ στὴν αἰωνιότητα; Ἔχουμε ἐξασφαλίσει θέση μονιμότητας ἐκεῖ; Ὅλο καὶ νὰ προσθέτουμε ἕνα κομμάτι στὴ γέφυρα τῆς ἁγιότητος ποὺ θὰ μᾶς ὁδηγήσει στὸν οὐρανό.
Ὁ πονηρὸς ψιθυρίζει τὴν ἀπιστία. Οὔτε ἕνα γιώτα δὲν θὰ παραλειφθεῖ ἀπὸ ὅσα εἶπε ὁ Κύριος. Ὑπάρχει κόλαση καὶ Παράδεισος. Καὶ μάλιστα ἐμεῖς οἱ πιστοὶ θὰ κριθοῦμε αὐστηρότερα.
Ἡ νοερὰ προσευχὴ πρέπει νὰ γίνεται ἀνὰ πᾶσαν στιγμή. Δὲν ἔχει σημασία ἂν εἶναι ἐντατικὴ ἢ ἀδύνατη. Στὸν δρόμο, στὸ αὐτοκίνητο, ποῦ ξέρει ὁ καθένας τί κάνεις, ἂν εἶσαι προσηλωμένος στὸν Θεό; Νοῦς, στόμα, καρδιὰ, κύκλο ἡ νοερὰ προσευχή. Χάνεται ὁ λογισμός. Ἀπομονώνεται, ἐξαφανίζεται. Ἡ προσευχὴ νὰ γίνεται. Ἔστω καὶ τυπική, ποὺ σοῦ ψιθυρίζει ὁ διάβολος ὅτι εἶναι ξηρὴ καὶ τυπική.
«Εἴσελθε εἰς τὸ ταμιεῖον σου, ὅταν προσεύχη, καί… ἀποδώσει σοι ἐν τῷ φανερῷ». Νὰ κλείσουμε ὄχι μόνο τὴν πόρτα τοῦ δωματίου μας, ὅταν θέλουμε νὰ προσευχηθοῦμε, ἀλλὰ νὰ κλείσουμε καὶ τὰ αὐτιά μας καὶ τὴ σκέψη καὶ ὅλες τὶς αἰσθήσεις τοῦ ἑαυτοῦ μας. Νὰ τὰ ξεχάσουμε ὅλα, νὰ εἶναι νεκρὰ τὴ στιγμὴ ἐκείνη καὶ μόνο μὲ τὸν Θεὸν τὸν Ἄπειρο, τὸν Ἕνα, τὸν Πολυέλεο, τὸν Πολυεύσπλαγχνο Θεὸ νὰ μιλοῦμε. Ἐκείνη τὴ στιγμὴ νὰ ζοῦμε μόνο τὸν Θεό. Κατὰ τὸ σῶμα νὰ μὴ ζοῦμε. Αὐτὸ ζητᾶ, ὅταν λέει «κλείσας τὴν θύραν σου», τὴ θύρα τῶν αἰσθήσεών μας ἐννοεῖ.
Νὰ προσευχώμεθα, νὰ προσευχώμεθα, νὰ προσευχώμεθα. Στὴν ἐργασία μας, στὸ δρόμο, στὸ αὐτοκίνητο, παντοῦ. Τὸ πρωί, ὅταν ξυπνήσουμε, πρῶτα προσευχή, πάντα προσευχή. Τὴν εὐχὴ νὰ λέμε πολλὲς φορές, στὸν δρόμο, στὸ σχολεῖο, στὴν ἐργασία μας. «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με, τὸν ἁμαρτωλόν». Τότε νιώθουμε τὸν ἑαυτό μας γεμάτο καὶ ὁ Θεὸς δίνει πλούσια τὴ Χάρη Του.
† Γέρων Εὐσέβιος Γιαννακάκης
