Κατά την ορθόδοξη πίστη μας η Λατρεία δεν είναι κάποιος τομέας της ζωής του πιστού, αλλά όλη η ζωή του, που προσφέρεται στον Θεό, για να ενωθεί με τη δική του ζωή και να αποκατασταθεί η θεοκοινωνία εκείνη που υπήρχε στον Παράδεισο προ της πτώσεως.

Η Λατρεία δεν περιορίζεται σε ορισμένους χρόνους προσευχής (Όρθρος, Εσπερινός κ.λπ.). Οι ιδιαίτεροι χρόνοι της προσευχής είναι η αφετηρία, από την οποία ξεκινά η ψυχή του ανθρώπου, για να μεταβάλει όλη τη ζωή σε Λατρεία και κοινωνία με τον Θεό.

Η Λατρεία δεν περιορίζεται σε λίγες ευχαριστήριες προσευχές που απευθύνει ο άνθρωπος στον Θεό για τις δωρεές Του και σε ορισμένα αιτήματα για τη σωτηρία του, την υγεία του, την ασφάλειά του, αλλά γίνεται μία συνεχής ψυχική διάθεση και κίνηση δοξολογίας και ευχαριστίας του Θεού για τα δώρα της αγάπης Του και κυρίως το δώρο του σαρκωθέντος Υιού Του και μία πλήρης εμπιστοσύνη και ανάθεση της ζωής του στον Πλάστη του.

Έτσι η Λατρεία είναι η κοινωνία αγάπης Θεού και ανθρώπου. Ο άνθρωπος αποδέχεται τη φιλανθρωπία και το μέγα έλεος της Αγίας Τριάδος και αντιπροσφέρει μία καρδιά που συνεχώς μετανοεί, ευχαριστεί, δοξολογεί, κλαίει από αγάπη για τον Κύριο, συνεχώς ζητεί νέους λόγους για να εκφράσει την αγάπη της και δεν αναπαύεται, παρά μόνον όταν απαλλαγεί από κάθε τι που δεν είναι ο Θεός, για να δοθεί μόνον στον Θεό και τον Χριστό Του.

Μόνον στη «χώρα των ζώντων» (ο Χριστός του Καχριέ Τζαμί έχει ως γνωστόν αυτή την επιγραφή) ευρίσκει ανάπαυση η λατρεύουσα και πεπληρωμένη από τον θείο έρωτα καρδιά του Χριστιανού. Έτσι ο καθολικώς και όχι μερικώς λατρεύων Χριστιανός επιτυγχάνει τον ανθρώπινο προορισμό του, δηλαδή την κοινωνία και ένωσή του με την Αγία Τριάδα, από την Οποία χωρίσθηκε λόγω του προπατορικού αμαρτήματος.

Στη θεία Ευχαριστία η Λατρεία του Χριστιανού κορυφώνεται και τελειώνεται, διότι κατ’ εξοχήν στο Μυστήριο αυτό πραγματοποιείται η βαθύτερη και ουσιαστικότερη ένωση του ανθρώπου με τη θεωμένη σάρκα του ενανθρωπήσαντος, σταυρωθέντος και αναστάντος Κυρίου και ο πιστός οικειώνεται την αιώνια ζωή του Θεού. Κοινωνών ο πιστός το Σώμα και το Αίμα του Χριστού «εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καὶ εἰς ζωήν αἰώνιον» αφθαρτίζεται, αθανατίζεται και σώζεται από τη σπουδαιότερη συνέπεια του προπατορικού αμαρτήματος, τον θάνατο.

Στη Λατρεία της Εκκλησίας ο πιστός συνομιλεί με τον Θεό, δοξολογεί τον Θεό, ευχαριστεί τον Θεό, αλλά μόνον στη θεία Ευχαριστία εναγκαλίζεται τον Χριστό, συνουσιούται με τον Χριστό, μείγνυται αμείκτως και ενώνεται ασυγχύτως με τον αγαπημένο Κύριο.

Είναι δυνατόν να υπάρξει κάτι επιθυμητότερο για τον πήλινο, θνητό και αμαρτωλό άνθρωπο; Υπάρχει μεγαλύτερη φανέρωση της αγάπης του Θεού από τη σάρκωσή Του και τη συνεχή προσφορά της θεωμένης και ένδοξου σαρκός Του, για να συμμετάσχουμε και εμείς στη δική Του θέωση και δόξα;

Οι Χριστιανοί πάντοτε θεωρούσαν την θεία Λειτουργία ως το κέντρο της Λατρείας του Κυρίου. Κάθε Κυριακή, ημέρα αναμνήσεως της Αναστάσεως του Κυρίου, οι Χριστιανοί συνήγοντο διά να τελέσουν τη θεία Ευχαριστία, να συναντήσουν προσωπικώς τον Αναστάντα Κύριο, να ενωθούν μαζί Του και μεταξύ τους σε ένα σώμα, μία κοινωνία, μία οικογένεια και να προσφέρουν την ευχαριστία τους στον Κύριο για όλα τα θαυμάσια έργα Του∙ τη δημιουργία του κόσμου, την πλάση του ανθρώπου, την προετοιμασία της σωτηρίας κατά τους χρόνους της Παλαιάς Διαθήκης και την ανάπλαση του ανθρώπου και της κτίσεως με το σωτήριο έργο του Χριστού.

Αφού ο Χριστιανός ζει, για να λατρεύει τον Θεό και αφού η λατρεία του Θεού κορυφώνεται στη θεία Λειτουργία της Κυριακής, σύντομα η Κυριακή έγινε για τους πρώτους Χριστιανούς η σπουδαιότερη ημέρα της εβδομάδας, το κέντρο όλης της ζωής του ανθρώπου. Ο Χριστιανός αγωνιζόταν όλη την εβδομάδα, εργαζόταν, κοπίαζε, προσευχόταν, απολάμβανε τα αγαθά της ζωής με την προσδοκία της ερχόμενης Κυριακής, για να προσφέρει την τέλεια Λατρεία στον Πατέρα Θεό και τον Αναστάντα Λυτρωτή. Όλος ο κόπος και όλος ο μόχθος, όλες οι χαρές και όλες οι πίκρες της εβδομάδας προσκομίζονταν μαζί με το πρόσφορο, το κρασί, το λάδι και αργότερα το κερί, ως προσφορά όλης της ζωής του ανθρώπου στον Κύριο με το αίτημα να τα δεχθεί, να τα ευλογήσει και να τα αγιάσει.

Ο Τριαδικός Θεός δέχεται πρόθυμα το δώρο της ζωής του ανθρώπου, για να του αντιπροσφέρει τη δική του ζωή: «῞Οπως Κύριος ὁ Θεὸς ἡμῶν, προσδεξάμενος αὐτὰ εἰς τὸ ἅγιον καὶ ὑπερουράνιον νοερὸν καὶ πνευματικόν αὐτοῦ θυσιαστήριον, εἰς ὀσμὴν εὐωδίας, ἀντικαταπέμψῃ ἡμῖν τὴν θείαν χάριν καὶ τὴν δωρεὰν τοῦ παναγίου Πνεύματος». Η προσφορά της δικής μας πτωχής αγάπης και ταπεινής ζωής αμείβεται πολύ πλούσια από τον Κύριο με τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος. Έτσι την Κυριακή στη Λειτουργία ζούμε το μεγαλείο της αγάπης του Θεού, τη φανέρωση της άκρας φιλανθρωπίας και ευσπλαχνίας Του.

Είναι αληθές ότι η προσφορά της τελείας Λατρείας στον Πλάστη μας κατά τη θεία Ευχαριστία δεν θα ήταν δυνατή χωρίς τη μεσιτεία του Χριστού. Στο όνομά Του μπορούμε να προσφέρουμε την αληθινή Λατρεία. Αυτός είναι Μέγας Αρχιερέας «ὁ προσφέρων καὶ προσφερόμενος καὶ προσδεχόμενος καὶ διαδιδόμενος». Γι’ αυτό και ό,τι καλύτερο έχουμε να προσφέρουμε στον Πατέρα Θεό, είναι ο Υιός Του και διά του Υιού Του ο εαυτός μας και ο κόσμος μας: «Τὰ σὰ ἐκ τῶν σῶν σοὶ προσφέρομεν κατὰ πάντα καὶ διὰ πάντα».

(†)Αρχιμ. Γεωργίου (Καθηγουμένου Ι. Μ. Γρηγορίου Αγίου Όρους)