Σε κάποιο αρχονταρίκι μιας μονής στο Άγιο Όρος ακολουθεί η παρακάτω συζήτηση:

– Καλησπέρα σας.

– Καλησπέρα και σε σας.

– Θα μείνετε μέρες στο μοναστήρι;

– Μόνο δύο μέρες.

– Έχετε παιδιά;

– Ναι, τρία.

– Να σας ζήσουν. Στον Χριστό είναι τα παιδιά σας;

Το κριτήριο είναι ο Χριστός, αλλά δεν μας ενδιαφέρει. Μας ενδιαφέρει να είναι «καλά» τα παιδιά μας εξωτερικά· σπουδές, γάμοι, καλοπέραση, χρήμα, να κυλάει καλά η επίγεια ζωούλα μας. Για τη σωτηρία ούτε λόγος.

Δεν με ενδιαφέρει αν τα παιδιά μου είναι στον Χριστό, με απασχολεί απλά να συμπληρώσουν τα κουτάκια της ζωής, αυτά για τα οποία παλεύει ο κόσμος. Δηλαδή· να μεγαλώσεις, να σπουδάσεις, να βρεις δουλειά, να παντρευτείς, να κάνεις παιδιά και στο τέλος να δεις εγγόνια και να τα χαρείς. Αν συμπληρώσεις αυτά τα κουτάκια πέτυχες! Αυτές οι καταστάσεις όμως δεν σώζουν από μόνες τους. Δεν αρκεί, δηλαδή, απλά να κάνω έναν γάμο, αλλά το πού θα πάω τον γάμο. Στον αγιασμό ή στον γκρεμό; Δεν φτάνει να κάνω παιδιά, διότι και τα ζώα γεννούν, αλλά σημασία έχει πού θα οδηγήσω αυτή τη νέα ζωή που μου εμπιστεύτηκε ο Χριστός. Δυστυχώς δεν βλέπουμε τα πράγματα σύμφωνα με αυτόν τον τρόπο.

Δεν θέλουμε να δούμε τα παιδιά μας με κριτήριο τον Χριστό, διότι μας πονάει το θέμα, ιδιαίτερα αν τα παιδιά μας δεν είναι στον δρόμο της σωτηρίας. Κάνουμε προσευχή να κάνει το παιδί μας έναν καλό γάμο για να το «αποκαταστήσουμε», αλλά δεν βάζουμε το γόνατο κάτω στην προσευχή για να ανοίξει ο Χριστός την καρδιά του και να μπει στον δρόμο της σωτηρίας. Το ότι ως γονείς θα δώσουμε όλοι λόγο αν οδηγήσαμε τα παιδιά μας στην σωτηρία δεν μας ενδιαφέρει.

Οι περισσότεροι γονείς έχουν τον λεγόμενο γονεϊκό «εγωισμό». Αν πεις ότι κάτι κάνουν λάθος τα παιδιά τους ή οι ίδιοι στη διαπαιδαγώγηση, θα πέσουν να σε φάνε. Δεν θέλουν να ακούσουν την αλήθεια, θέλουν να διαμορφώσουν τα παιδιά σύμφωνα με ένα κοσμικό μοντέλο του εγωισμού τους.

Ποιος ενδιαφέρεται αν το παιδί του εξομολογείται; Αν είναι στον δρόμο του Θεού; Ποιος γονιός γονατίζει κάθε βράδυ για να παρακαλέσει τον Χριστό; Δεν μας ενδιαφέρει η ψυχή του παιδιού μας, μας ενδιαφέρει απλά το σώμα του (ντύσιμο, φαγητό, σπουδές, βόλτες, χρήματα).

Βλέπουμε τα παιδιά χειρότερα από τα κουτάβια. Πάμε στην ακολουθία της Παρακλήσεως και δίνουμε τα ονόματα στον Ιερέα με μια σειρά κοσμικών αιτημάτων από πίσω: «Παναγία μου, βοήθησε να παντρευτεί το παιδί μου και να αποκατασταθεί». «Βοήθησε να βρει δουλειά και να βγάζει λεφτά». «Βοήθησε να μου φέρει ένα εγγονάκι το παιδί μου και να του δώσει το όνομά μου».

Σπάνια δέχεται η Παναγία αιτήματα όπως: «Παναγία μου, βοήθησε το παιδί μου να μπει στον δρόμο της σωτηρίας». «Βοήθησε το παιδί μου να βρει ένα καλό πνευματικό και να ωφεληθεί». «Βοήθησε το παιδί μου να κάνει ένα γάμο και να βαδίσει τον δρόμο του αγιασμού». «Βοήθησε το παιδί μου να μετανοήσει και να γνωρίσει τον Χριστό». «Βοήθησε το παιδί μου να ανοίξει την καρδιά του και να δεχθεί το θέλημα του Θεού». «Προστάτεψε το παιδί μου από κάθε δαιμονική πλάνη». «Ο γιος μου, μού είπε ότι θέλει να γίνει μοναχός. Βοήθησε τον να στερεωθεί στην απόφασή του ώστε ο δρόμος αυτός να είναι για τη σωτηρία του και ας μην τον ξαναδώ ποτέ».

Αν κάποιος γονιός ανήκει στη δεύτερη κατηγορία, τότε γνωρίζει πραγματικά την αποστολή που του έχει δοθεί και έχει καταλάβει την ευθύνη που του αναλογεί.

Για τη ζωή των παιδιών μας να μας ενδιαφέρει η σωτηρία τους και τίποτε άλλο. Όσον αφορά το πώς, αυτό είναι έργο του Κυρίου μας και της συνέργειας της ελευθερίας του ανθρώπου.