Ο Δεκαπενταύγουστος αποτελεί περίοδο του εκκλησιαστικού έτους, κατά την οποία η ορθόδοξη ψυχή στρέφεται με κατάνυξη προς την Υπεραγία Θεοτόκο.

Πριν από την εορτή της Κοιμήσεως της Παναγίας, σημαίνουν οι καμπάνες των ιερών Ναών την ώρα του δειλινού και οι πιστοί προσέρχονται στην Ακολουθία του Μικρού ή του Μεγάλου Παρακλητικού Κανόνα. Η ίδια κατάνυξη υπάρχει και στην Ακολουθία των Χαιρετισμών της Παναγίας. Αλλά ενώ στους Χαιρετισμούς κυριαρχεί ο υμνολογικός τόνος, η θριαμβική δοξολόγηση των απείρων χαρίτων της «Μητρός του Θεού», στους Παρακλητικούς Κανόνες του Δεκαπενταυγούστου κυρίαρχος τόνος είναι το πένθος και η οδύνη της καταπονουμένης ψυχής του πιστού, που ζητά παράκληση και παρηγοριά από την Παναγία.

Οι δύο Παρακλητικοί Κανόνες, ο Μικρός και ο Μέγας, ή απλώς η Μικρή και η Μεγάλη Παράκληση (επειδή δια των ύμνων αυτών οι πιστοί παρακαλούν την Παναγία να ακούσει και να ικανοποιήσει τα αιτήματά τους) ψάλλονται εναλλάξ. Τη μία μέρα, δηλαδή, ψάλλεται η Μεγάλη Παράκληση και την άλλη η Μικρή. Μόνο κατά τους εσπερινούς των Σαββάτων και της εορτής της Μεταμορφώσεως του Κυρίου δεν ψάλλονται οι Παρακλήσεις και αυτό επειδή το περιεχόμενό τους είναι ικετευτικό και κατανυκτικό και δεν συνάδει προς το χαρμόσυνο περιεχόμενο των εόρτιων ύμνων.

Εκτός όμως από την περίοδο του Δεκαπενταύγουστου, η Μικρή ιδίως Παράκληση, ψάλλεται συχνά, είτε στους Ιερούς Ναούς είτε και κατ’ οίκον από τους πιστούς, οι οποίοι επιθυμούν να ικετεύσουν τη Θεοτόκο και να επικαλεσθούν τη μεσιτεία Της.

Η διάκριση των Παρακλήσεων σε Μικρή και Μεγάλη, οφείλεται αποκλειστικώς και μόνον στην έκταση, το μέγεθος των τροπαρίων. Τα τροπάρια δηλαδή της Μικρής Παρακλήσεως είναι μικρότερα και συντομότερα από εκείνα της Μεγάλης. Η Μικρή Παράκληση είναι ποίημα κάποιου υμνογράφου, ο οποίος κατ’ άλλους μεν ονομάζονταν Θεοστήρικτος και ήταν Μοναχός, κατ άλλους Θεοφάνης. Όπως φαίνεται όμως πρόκειται περί του ιδίου προσώπου, το οποίο έγινε Μοναχός, και από Θεοφάνης μετονομάσθηκε σε Θεοστήρικτο.

Η Μεγάλη Παράκληση είναι έργο του Θεοδώρου του Β΄ του Δουκός, Βασιλέως της Νικαίας, του επονομαζομένου Λασκάρεως, ο οποίος έζησε περί τα μέσα του 13^ου αιώνα και είναι πολύ μεταγενέστερος του Θεοστηρίκτου του Μοναχού.

Οι δύο Παρακλήσεις, πλην του Κανόνος, περιλαμβάνουν Ψαλμούς, δεήσεις υπέρ των ζώντων πιστών, για τους οποίους και τελούνται, και ευαγγελικό ανάγνωσμα. Το περιεχόμενό των Παρακλήσεων είναι ικετευτικό και συγκινεί τους πιστούς. Τους διδάσκει και τους προτρέπει να προστρέχουν με θάρρος και εμπιστοσύνη πάντοτε προς την Κυρία Θεοτόκο, τη Μεγάλη Μητέρα τους, για να βρίσκουν πα­ρηγοριά και να λαμβάνουν βοήθεια στις ανάγκες τους.