Η κατάρα του αιώνα μας έγκειται στο ότι ξεχάσαμε ότι η χάρη του Θεού είναι αγία και αγνή και δεν μπορεί να ενωθεί με την αμαρτία. Γι’ αυτό, παρά τις επισκέψεις στους Ναούς και τους αγίους τόπους, παρά τις κατ’ ιδίαν προσευχές και την ανάγνωση πνευματικών βιβλίων, η καρδιά μας μένει άδεια, και είναι σαν να αντλούμε νερό με τρυπημένο αγγείο.
Η καρδιά που έχει δοθεί στα πάθη και στις αμαρτίες δεν μπορεί ούτε να αποκτήσει ούτε να κρατήσει τη χάρη. Μια τέτοια καρδιά μοιάζει με το παρατημένο κήπο χωρίς περίφραξη ή με παρατημένο σπίτι, χωρίς παράθυρα και πόρτες, όπου μπαίνει όποιος θέλει. Καρδιά με πάθη εναντιώνεται στα λόγια της προσευχής, τα απωθεί από τον εαυτό της και η προσευχή χάνει τη ζωτικότητά της και τη δύναμή της. Γίνεται επιφανειακή και νεκρή. Ο άνθρωπος δεν παίρνει πνευματική παρηγοριά από μια τέτοια προσευχή και γι’ αυτό περιμένει με ανυπομονησία να τελειώσει.
Η αληθινή προσευχή δεν είναι δυνατή χωρίς τη χάρη, και η χάρη χωρίς την αγνότητα της καρδιάς. Ο Κύριος είπε: «Μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ ὅτι αὐτοί τόν Θεόν ὄψονται». Γι’ αυτό, ο άνθρωπος που δεν φροντίζει την αγνότητα της καρδιάς, που δεν πολεμά τις αμαρτίες και τα πάθη, αποδεικνύεται πνευματικά τυφλός. Και ας έχει κοσμικά ταλέντα και ψυχικές αξίες, και ας ασχολείται με φιλανθρωπία, ας βγάζει εύγλωττα κηρύγματα, ακόμα και ας γράφει επιστημονικές απολογίες για την υπεράσπιση του χριστιανισμού. Ένας αγράμματος απλός άνθρωπος που διατηρεί την καθαρότητα της καρδιάς είναι πιο σοφός από ένα θεολόγο που δεν έχει νικήσει τα πάθη του.
Την εποχή μας μπορούμε να την ονομάσουμε εποχή δίχως τη χάρη. Και αυτό όχι με την έννοια ότι η Εκκλησία στέρεψε από χάρη, αλλά επειδή η καρδιά του ανθρώπου, που είναι δηλητηριασμένη από την αμαρτία, χάνει την ικανότητα να προσλαμβάνει και να διατηρεί τη χάρη.
Οι παλαιοί χριστιανοί ξεχώριζαν από τους σημερινούς, πρώτα από όλα, επειδή βρίσκονταν μέσα στη χάρη, ζούσαν και ανέπνεαν τη χάρη, ένιωθαν απτά τις ενέργειές της, τη βίωναν, σαν να ψηλάφιζαν τη χάρη με την καρδιά τους και σαν να άκουγαν τα ανείπωτα άηχα ρήματά της. Για αυτούς η χάρη δεν ήταν μόνο ελπίδα των μελλοντικών αγαθών στην ουράνια Βασιλεία, αλλά και η χαρά που γέμισε την επίγεια ζωή τους, παρά τις θλίψεις και τους διωγμούς.
† Αρχιμανδρίτης Ραφαήλ (Καρέλιν)
