«Και πότε σε είδαμε πεινασμένο και δεν σε ταΐσαμε; Πότε σε είδαμε διψασμένο και δεν σε ξεδιψάσαμε; Πότε σε είδαμε γυμνό και δεν σε σκεπάσαμε; Πότε σε είδαμε φυλακισμένο η άρρωστο και δεν ήρθαμε να σου κάνουμε παρέα;».

«Ήμουν εκεί… Στο πρόσωπο της κουρασμένης της γυναίκας σας. Στον άντρα σας τον κατάκοπο. Στους γέρους, τους άρρωστους γονείς σας.

Ήμουν εκεί, στα παιδιά που πεινούσαν δίπλα σας. Στους ανθρώπους που τους αδικούσανε και δεν τους υπερασπιζότανε κάνεις.

Ήμουν εκεί, στο πρόσωπο των ξεχασμένων, των μικρών, στο πρόσωπο των ταπεινών, που οι κοινωνίες που χτίσατε τους πέταξαν από έξω.

Ήμουν εκεί και ξενυχτούσα πλάι στους άρρωστους στα ράντσα των νοσοκομείων, πλάι σε εκείνους που εσείς συκοφαντήσατε, ήμουν εκεί όταν κανένας δεν τολμούσε να αρθρώσει λόγο μη και τον παρεξηγήσουν…

Ήμουν εκεί… Και ας μην με βλέπατε.

Και ό,τι δεν κάνατε για αυτούς, δεν θα το κάνατε ούτε και για μένα…».

Ελευθεριάδης Ελευθέριος (Ψυχολόγος MSc)