Όταν ήμουν στον Άγιο Βασίλειο στην περίοδο 1970-80 είχα γνωρίσει μια οικογένεια, μέλος της οποίας ήταν και η υπέργηρη κυρία Κατερίνα, την οποία περιποιείτο η κόρη της Καλλιρρόη. Ο σύζυγος της κυρίας Καλλιρρόης ήταν δικηγόρος και λεγόταν Χριστόφορος Σταμάτουζας.

Η κυρία Κατερίνα, λόγω της ηλικίας της, ήταν συνεχώς σε μια καρέκλα, όπου καθόταν με πολλή δυσκολία. Δεν βάδιζε. Άρχισε να μην βλέπει κιόλας. Ήταν όμως χριστιανή που έκανε τα θρησκευτικά της καθήκοντα∙ το πρωί την προσευχή της, το βράδυ το Απόδειπνο, τους Χαιρετισμούς… Όταν άρχισε να μην βλέπει, μου έλεγε:

–Στενοχωρούμαι, γιατί δεν ξέρω τώρα πώς να περάσω όλη την ήμερα, πώς να διαβάσω τις προσευχές μου.

Της είπα λοιπόν:

-Να λες το «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με».

Της έδωσα κι ένα κομποσχοινάκι και όπως καθόταν σε μια πολυθρόνα απ’ αυτές τις πάνινες, που έχουν και χερούλια, έλεγε την ευχή. Και αυτό την είχε γλυκάνει και πολύ ευχαριστιόταν.

–Α, όλη την ήμερα, ούτε καταλαβαίνω πώς περνάει λέγοντας συνεχώς το «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με»! Ευχαριστιέμαι μ’ αυτό, ευχαριστιέμαι πολύ, γλυκαίνεται το στόμα μου. Όλο έτσι έλεγε.

Κάποτε με ρώτησε:

–Θα με βοηθήσει αυτό, όταν θα έρθει ή ώρα να φύγω απ’ αυτόν εδώ τον κόσμο;

–Βεβαίως, της λέω, και να μη στενοχωριέσαι. Αν λες συνεχώς την ευχούλα να μην ανησυχείς καθόλου! Θα έρθω εγώ και θα σου δώσω το κλειδί για να ανοίξεις την πόρτα του Παραδείσου (το είπα για να της δώσω ελπίδα και να της αφαιρέσω τον φόβο του θανάτου).

Αρρώστησε και βάρυνε πολύ. Πήγαινα και την κοινωνούσα σχεδόν κάθε εβδομάδα για να παίρνει δύναμη. Ένα βράδυ κατά τις 2.00, ξυπνάει την κόρη της και λέει:

–Ετοιμάσου. Όπου να ΄ναι έρχεται ο πατήρ Στέφανος να με κοινωνήσει.

–Ο πατήρ Στέφανος θα κοιμάται τώρα στο σπίτι του, της απάντησε η κόρη της.

–Όχι, όχι, θα έρθει, θα έρθει τώρα! Σε παρακαλώ, ετοίμασε το τραπεζάκι. Βάλε το θυμιατό, βάλε και το κερί.

(Έτσι έκαναν πάντοτε. Ετοίμαζαν ένα τραπεζάκι στρογγυλό, με άσπρη πετσέτα και επάνω το καντήλι, το κηροπήγιο και το θυμιατό δίπλα, αναμμένα όλα. Άπλωνα το μάκτρο, ακουμπούσα πάνω τα τίμια Δώρα, έκανα την ένωση και την κοινωνούσα).

–Τα ετοίμασες; ρώτησε την κόρη της.

–Τα ετοίμασα.

–Χτυπάει η πόρτα. Πήγαινε να ανοίξεις.

Έκανε η κόρη της ότι πήγαινε να ανοίξει. Αυτή περίμενε. Έκανε τον σταυρό της, πήρε το μάκτρο (υποθετικά), το έβαλε κάτω από το σαγόνι της, άνοιξε το στόμα της, κατάπιε, σκουπίστηκε, έδωσε πίσω το μάκτρο, έκανε με ευλάβεια το σημείο του σταυρού, σταύρωσε τα χέρια της και περίμενε να φύγω.

Ποιος ξέρει; Προφανώς Άγγελος την κοινώνησε στο πρόσωπο το δικό μου. Αποκλείεται να ήταν παραίσθηση. Ήταν ένα γεγονός πραγματικό, όπου κοινώνησε των άχραντων Μυστηρίων, αλλά σε πνευματική μορφή.

Την άλλη μέρα με ειδοποίησαν, πήγα, και μου είπαν ιδιαιτέρως τι συνέβη. Πλησίασα την άρρωστη και μου είπε:

-Σε ευχαριστώ που ήρθες τη νύχτα… Το κλειδί που είναι;

–Μη στενοχωριέσαι κυρία Κατερίνα και το κλειδί θα πάρεις!

Την επομένη το βράδυ με ειδοποίησαν ότι εκοιμήθη. Πήγα στο σπίτι και μου διηγήθηκαν τα εξής:

«Ήρθε η στιγμή να φύγει και έλεγε: ‘’Πάτερ Στέφανε, φεύγω! Ήρθαν οι Άγγελοι! Πού είσαι; Πού είσαι; Έλα… Ήδη με έφεραν μπροστά στην πόρτα του Παραδείσου και είναι κλειστή… Θέλω το κλειδί, το κλειδί, που μου υποσχέθηκες. Το κλειδί, το κλειδί… Α, ευχαριστώ!’’. Άπλωσε το χέρι της και φάνηκε σαν να πήρε ένα μεγάλο παλαιό κλειδί, γύρισε το χέρι της, όπως κάνουμε όταν ανοίγουμε με κλειδί μια πόρτα, κατέβασε το χέρι της, έκανε το σημείο του σταυρού. “Σε ευχαριστώ…” είπε και εκοιμήθη».

Έτσι έφυγε ή κυρία-Κατερίνα με το κλειδί του Παραδείσου στο χέρι!

Διασκευασμένο απόσπασμα από το βιβλίο Γνώσις και βίωμα της ορθοδόξου πίστεως, του πρωτ. Στεφάνου Αναγνωστοπούλου.

Πηγή: xfd.gr