Όσο πιο καλομαθημένος ο άνθρωπος, τόσο πιο γκρινιάρης. Όσο πιο λίγες οι υποχρεώσεις του, τόσο περισσότερα είναι τα παράπονα. Και όσο πιο λίγη η κούρασή του, τόσο μεγαλύτερη η τάση του να την παρουσιάζει μόνιμα σαν κάτι το «μεγάλο».

Ο συνεπής ο άνθρωπος, αυτός που έχει πάρει τη ζωή του στα σοβαρά, σπάνια παραπονιέται. Ή τουλάχιστον δεν το κάνει δεξιά και αριστερά. Και άμα καμιά φορά πει και καμιά κουβέντα, θα είναι γιατί θα θέλει να βρει μια λύση, μια διέξοδο. Θα είναι για να πάρει μια μικρή ανάσα από τον συνεχή αγώνα.

Εκείνος που μόνιμα έχει και ένα παράπονο, ή νιώθει συνέχεια αδικημένος, το κάνει από ανασφάλεια. Από εγωισμό. «Προσέξτε με!», φωνάζει όλη την ώρα. Και όσο του δίνει ο κόσμος προσοχή, τόσο εκείνος τρέφεται. Τόσο χειροτερεύει.

Να μην φοβάσαι τον κόπο. Τον αγώνα. Να παλεύεις τη ζωή σου με χαρά.

Η γκρίνια, η μόνιμη αίσθηση αδικίας και τα συνεχή παράπονα, είναι ίδιον ανασφαλών, εγωιστών και εσωτερικά «νεκρών» ανθρώπων…

Ελευθεριάδης Ελευθέριος (Ψυχολόγος MSc)