Οἱ Παδαῖοι ἦταν μιά ἄγρια ἰνδική φυλή (5ος αἰ. π.Χ). Σκότωνε τούς γέρους γονεῖς της, καί ἔτρωγε τίς σάρκες τους. Ὁ συγγραφέας Μιχάλης Ζούβελος, ἔχοντας αὐτό ὑπόψη του, δημοσίευσε (1993) τό ἄρθρο «Οἱ Παδαῖοι», ὅπου μέ τρόπο ζωντανό περιέγραψε τήν ἐγκατάλειψη πού «γεύονται» οἱ γέροντες γονεῖς ἀπό τά παιδιά τους. Παρουσίασε ἕνα γέρο πατέρα, καί μιά γριά μητέρα, πού ἔφεραν παιδιά στόν κόσμο, τά μεγάλωσαν, τά ἀποκατέστησαν, καί τώρα, στό τέλος τῆς ζωῆς τους, οἱ γέροι ἔμεναν δυό τους. Ἔγραφε:
«… Τό ἀπόγευμα ἄναβαν νωρίς τήν τηλεόραση. Ὅ,τι εἶχε τό πρόγραμμα, καλό ἦταν. Παράθυρο στόν κόσμο. Ἀλλά, ἐκεῖνος κάθε τόσο ἀναταραζόταν: ‘’Τά παιδιά, νά εἶναι καλά τά παιδιά; Καιρό ἔχουν νά τηλεφωνήσουν’’. Ἐκείνη τόν ἡσύχαζε. Ὅταν ἔπεφταν στό κρεβάτι, ἀκόμα καί μέ κλειστά τά φῶτα, καταλάβαινε ὅτι δέν κοιμόταν. Στριφογύριζε καί ἀναστέναζε. ‘’Τά παιδιά, τί νά κάνουν τά παιδιά;’’. Ἀπαράλλαχτες κυλοῦσαν οἱ μέρες.
Κι ὅταν χτυποῦσε τό τηλέφωνο, ἔτρεχαν μαζί: ‘’Τά παιδιά, τά παιδιά!’’. Κι ἕνα πρωί ἐκείνη δέν ξύπνησε. Ἔφυγε ἀθόρυβα, ὅπως ἀθόρυβα εἶχε ζήσει. Τώρα πιά ἔμεινε μόνος. Κανένας τούς δέν τόν δέχθηκε. Εἶχαν μικρά σπίτια! Οἱ γυναῖκες πρόβαλαν ‘’βέτο’’. Καί μιά μέρα τόν πῆγαν σέ οἶκο εὐγηρίας! Τότε θυμήθηκε τους Παδαίους!» (…)
Καί ὁ ἀρθρογράφος ὀρθῶς σχολίασε: «Οἱ σύγχρονοι Παδαῖοι δολοφονοῦν τήν ψυχή τῶν γονιῶν τους. Δέν περισσεύει δωμάτιο. Ἡ σύζυγος φυλάει κάθε τρυφερότητα γιά τούς δικούς της γονεῖς. Κι ὁ ἄνδρας ὑποτάσσεται.Ἕλληνες Παδαῖοι!
Τίς φετινές γιορτές πάρτε τούς γονεῖς σας στό σπίτι τους· στό σπίτι, πού φαίνεται, «δικό σας», λόγῳ «γονικῆς παροχῆς». Καί μήν τούς ξαναφυλακίσετε μετά τίς γιορτές. Ἀφῆστε τους νά πεθάνουν κοντά σας. Μήν τούς θυμηθῆτε ἀργά, ὅταν τά δικά σας παιδιά θά σᾶς κλείσουν στό ἄσυλο. Θά εἶναι ἀργά πιά γιά δάκρυα. Προφτάστε! Ὁ χρόνος κυλάει γρήγορα». («Ἐλεύθερος Τύπος». Ἀναδημοσίευση ἀπό Λυχνία Νικοπόλεως. Ἀπρίλιος 1993).
Ἕνας γέρος ἔλεγε μέ κλάμα: «Ἕνας πατέρας μπόρεσε καί μεγάλωσε δέκα παιδιά. Δέκα παιδιά δέν μποροῦν νά κοιτάξουν ἕναν πατέρα».
Τοῦ Ἀρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη
Πηγή: www.exapsalmos.gr
