Στὰ Ἱεροσόλυμα ἦλθε μία ἁπλὴ γυναίκα καὶ ἐπῆρε καὶ ἕνα εἰσιτήριο τὸ Πάσχα γιὰ νὰ ἰδῆ τὸ Ἅγιο Φῶς. Αὐτὸ τὸ εἰσιτήριο εἶναι τιμητικὲς κάρτες, τὶς ὅποιες ἔχει τυπώσει τὸ Πατριαρχεῖο χρώματος λευκοῦ, ρὸζ καὶ πρασίνου. Οἱ λευκὲς προσφέρονται δωρεὰν γιὰ τοὺς ἐπισήμους ποὺ στέκονται μπροστὰ στὸν Πανάγιο Τάφο, οἱ χρώματος ρὸζ γι’ αὐτοὺς ποὺ στέκονται πέριξ του Παναγίου Τάφου καὶ οἱ πράσινες γι’ αὐτοὺς ποὺ θὰ σταθοῦν πέριξ τοῦ τρούλου τοῦ Παναγίου Τάφου.

Ἦλθε λοιπόν, αὐτὴ ἡ ἁπλὴ καὶ ἀγράμματη γυναικούλα καὶ μοῦ λέγει:

-Ἐγώ γράμματα δὲν ξέρω, πάτερ, καὶ ἦλθα ἐδῶ νὰ ἰδῶ τὸ Ἅγιο Φῶς.

-Ὅταν τελείωσης τὰ προσκυνήματα, τῆς λέγω, νὰ πέρασης ἀπὸ ἐδῶ νὰ σοῦ δώσουμε πτυχίο θεολογίας.

-Δίνετε ἐδῶ τέτοιο πτυχίο; Μὲ ρώτησε.

-Ναί, λέγω, τὸ δίνει τὸ Πατριαρχεῖο, ἀφοῦ πρῶτα ἐξεταστεῖς.

-Καλά, ἐγὼ τί ἐξετάσεις νὰ κάνω;

Ὅταν γύρισε ἀπὸ τὰ προσκυνήματα, τὴν ἐρώτησα:

-Τί εἶδες, γιαγιά;

-Τί νὰ σοῦ εἰπῶ, παιδάκι μου, μοῦ ἔκανε ἐντύπωση ἐκεῖ στὸ πηγάδι ποὺ συνάντησε ὁ Χριστὸς τὴν Ἁγία Φωτεινή.

-Καί ποιὰ εἶναι αὐτὴ ἡ Φωτεινή;

-Δέν ξέρεις ποιὰ εἶναι αὐτὴ ἡ Φωτεινὴ ποὺ εἶχε πέντε ἄνδρες καὶ τῆς εἶπε ὁ Χριστὸς ὅτι πρέπει μὲ τὸ πνεῦμα μας νὰ λατρεύουμε τὸν Θεό;

-Καλά, ποῦ ἄλλου ἐπῆγες;

-Πήγαμε καὶ στὴν Κανά.

-Θυμᾶσαι τί ἦταν ἡ Κανά;

-Πώς! Ἐμένα μ’ ἀρέσει καὶ τὸ κρασάκι καὶ πλύναμε καὶ τὶς στάμνες ποὺ εὐλόγησε ὁ Χριστός!

Τὴν ἐρώτησα γιὰ τὰ ἄλλα προσκυνήματα. Εἶπε σχετικὰ Μερικὰ τὰ εἶχε μπερδέψει. Τῆς λέγω:

-Γιαγιά, θὰ πέρασης ἐδῶ καὶ τὴν Μεγάλη Ἑβδομάδα καὶ μετὰ θὰ ἔλθεις ἐδῶ νὰ σοῦ δώσει ὁ Πατριάρχης τὸ πτυχίο.

-Ὥστε ἔτσι, θὰ μοῦ τὸ δώσει;

-Ναί, θὰ σοῦ τὸ δώσει. Σοῦ ἔκανα ἐγὼ μερικὲς ἐρωτήσεις, Θὰ σὲ ρωτήσει καὶ ἐκεῖνος καὶ θὰ σοῦ δώσει τὸ πτυχίο.

Ὅταν τελείωσε τὸ προσκύνημα, τὸ Μεγάλο Σάββατο ἦλθε ἡ καημένη καὶ ἐπῆρε μία κάρτα ἀπὸ τὸν νῦν Πατριάρχη Διόδωρο γιὰ νὰ ἰδῆ τὸ Ἅγιο Φῶς. Ἀντὶ ὅμως νὰ ἔλθει τὸ πρωὶ στὶς ὀκτώ, ἦλθε τὸ μεσημέρι στὶς 12.30. Τότε ὡς διάκονος ἦταν ὁ νῦν ἔξαρχος Εἰρηναῖος καὶ τοῦ λέγει:

-Νά μπῶ, πάτερ, μέσα;

-Δέν ἔχει μέρος, κυρά μου. Ποῦ θὰ πᾶς;

-Ἔ, πῶς δὲν ἔχει μέρος γιά; Ἔκανε αὐτὴ· ἦταν τουρκομερίτισσα.

-Δέν βλέπεις πού εἶναι μέχρι τὴν πόρτα παντοῦ κόσμος;

-Ἔ, φώναξε ἐκείνη, κάντε λίγο στὴν πάντα.

-Πήγαινε κάτω στὸν Πανάγιο Τάφο, μπορεῖ νὰ σὲ βάλουνε ἐκεῖ, τῆς λέγει ὁ Διάκονος.

Πάει ἡ καημένη κάτω καὶ ἐκεῖ οἱ Ἀρμένιοι στὴν πόρτα δὲν τὴν ἄφηναν νὰ πέραση. Ἦταν ἀργὰ καὶ τὸ ἰδικὸ μας μέρος ἦταν κατάμεστο κόσμο ποὺ ἔφθανε περὶ τὶς 25 χιλιάδες. Ὁπότε ξανὰ ἀνέβαινε πάλι ἐπάνω καὶ ἀφοῦ εἶδε καὶ ἀπὸ εἶδε ἡ καημένη, ἔδωσε καὶ τὰ 33 κεράκια της σ’ ἄλλον καὶ ἔβαλε τὰ κλάματα λέγοντας: «Ἐγὼ τόσα χρόνια ἐργαζόμουνα καὶ μάζευα δραχμὴ-δραχμὴ γιὰ νὰ ἔλθω καὶ ἰδῶ τὸ Ἅγιο Φῶς καὶ σήμερα νὰ μὴ μπορῶ νὰ μπῶ μέσα; Θεέ μου καὶ Χριστέ μου, γιατί μοῦ κάνεις αὐτὸ τὸ κακὸ σήμερα;».

Ἐκάθησε λοιπὸν στὸ καμπαναριό, δίπλα στὴν ταράτσα ἀπελπισμένη σχεδὸν καὶ ἔβλεπε τοὺς ἄλλους κάτω ποὺ γύριζαν ἐδῶ καὶ ἐκεῖ καὶ μιλοῦσαν περὶ τοῦ Ἅγιου Φωτός. Εἶχε πάει ἡ ὥρα 1.20, ὅταν σὲ μία στιγμὴ ἡ γερόντισσα βγάζει μία φωνή:

-Τὸ Ἅγιο Φῶς! Τὸ Ἅγιο Φῶς! Εἶδε τοὺς οὐρανοὺς ν’ ἀνοίγουν καὶ νὰ κατέρχεται τὸ Φῶς, ὅπως ἡ ἀστραπή, καὶ νὰ εἰσέρχεται διὰ τοῦ τρούλου τοῦ Παναγίου Τάφου. Ἦταν ἡ πρώτη ποὺ εἶδε τὸ Ἅγιο Φῶς.

Ὅταν κατέβαινε κάτω, συνάντησε καὶ τοὺς ἄλλους καὶ πρὶν νὰ φύγη, μοῦ εἶπε:

-Θά μοῦ δώσεις τὸ πτυχίο;

-Ναί, θὰ σοῦ τὸ δώσω.

Ἐπῆγα στὸ Πατριαρχεῖο, ἐπῆρα ἕνα πιστοποιητικὸ προσκυνητοῦ, ἔγραψα τὸ ὄνομά της καὶ τῆς τὸ ἔδωσα. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ συνέβη τὸ 1958.

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν ὁμιλία τοῦ Σέβ. Ἄρχ. Νεαπολέως καὶ Σαμάρειας κ. Ἀμβροσίου, ποῦ ἐκφωνήθηκε στὸ Συνοδικό της Ι. Μ. Ὅσιου Γρηγορίου, Ἁγίου Ὅρους τὴν 24ην Ὀκτωβρίου 1986.

Περιοδικό: «Ο ΟΣΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ» 1987.

Πηγή: www.imaik.gr