Το παραδοσιακό ελληνικό Πάσχα είναι ίσως ο ισχυρότερος λαογραφικός δεσμός που μας συνδέει με τους προγόνους μας. Είναι βαθιά χαραγμένο στη συλλογική μνήμη, τόσο πολύ που και δεκαετίες μηδενιστικής λαίλαπας δεν μπορούν να το σβήσουν.
Βλέπεις στο βράδυ της Ανάστασης να γεμίζουν ασφυκτικά τα προαύλια των Ναών, βλέπεις ακόμα και μιλιούνια ανθρώπων που είναι άσχετοι με την Εκκλησία να σπεύδουν να ακούσουν (έστω) το «Χριστός Ανέστη», βλέπεις ακόμα και άθεους να νιώθουν ένα εσωτερικό κενό και μια ανάγκη να υποκαταστήσουν την εορτή.
Και ανήμερα του Πάσχα, βλέπεις ένα παραδοσιακό έθιμο να διασώζει όλα τα αντίθετα από εκείνα τα βλαβερά που θέλουν κάποιοι να επιβάλλουν στη ζωή μας. Αν εκείνοι θέλουν την αστικοποίηση και την εγκατάλειψη των χωριών και της υπαίθρου, το Πάσχα θα έρθει να μας θυμίσει τη μοναδική ομορφιά του χωριού. Αν εκείνοι θέλουν την αποξένωση του ανθρώπου, το Πάσχα φέρνει μαζί οικογένειες, σόγια, γείτονες και φίλους. Και αν αυτοί θέλουν μια κοινωνία άθεη, το Πάσχα έρχεται για να φωνάξει σε κάθε γειτονιά το «Χριστός Ανέστη».
Αξίες που είναι γραμμένες στην ψυχή του Έλληνα, ζωντανεύουν ξανά. Το μόνιασμα, το κοινό τραπέζι, το γέλιο της παρέας, η φιλοξενία, η αλληλοβοήθεια, το μοίρασμα εργασιών, οι παραδοσιακοί χοροί, οι ιστορίες και τα πειράγματα, η ανανέωση των συγγενικών δεσμών, όλα τα απλά και τα όμορφα που ήταν καθημερινότητα στην παλιά Ελλάδα, εμείς τα τιμούμε το Πάσχα ως αναφορά σε ό,τι αναπαύει την ελληνική μας ψυχή. Είτε εν γνώσει είτε εν αγνοία, γινόμαστε ζωντανοί κρίκοι στη συνέχιση της μακραίωνης παράδοσης, ανανεώνουμε την εθνολαϊκή μας ταυτότητα και μεταδίδουμε την προγονική μας κληρονομιά στις νέες γενιές.
Υπάρχουν δεκάδες αιτίες να εστιάσει κανείς στα αρνητικά όλων των παραπάνω, όπως, π.χ., για το επίπεδο της πίστης μας και της αμετανοησίας μας, για τα χωριά που ερημώνουν, για το ρημαγμένο βιοτικό επίπεδο, για την ακρίβεια και για πολλά άλλα. Αλλά μάλλον εθιστήκαμε στο να βλέπουμε μόνο τα αρνητικά. Όμως υπάρχουν και θετικά, και μάλιστα πολύ σημαντικά. Σε κάθε Πάσχα βλέπουμε ότι τούτος ο λαός έχει παλμό ζωής και νοσταλγία για μια Ελλάδα πιο φιλότιμη, πιο ζεστή, πιο απλοϊκή, πιο δεμένη με τα ήθη και τα έθιμά της. Λειτουργεί ένα ελληνορθόδοξο ένστικτο αυτοσυντήρησης, που δεν χάνεται ποτέ. Εκείνο είναι που θα μας βοηθήσει να επιβιώσουμε στις δοκιμασίες, και εκείνο θα βγει στην επιφάνεια για να μεγαλουργήσει ξανά όταν η πατρίδα μας αναστηθεί και πάλι.
Του Ελευθέριου Ανδρώνη
Πηγή: sportime.gr
