Σε ένα μακρινό χωριό, ζούσε ένας γέροντας. Για τον συγκεκριμένο γέροντα κυκλοφορούσε η φήμη ότι μπορούσε να απαντήσει σε κάθε ερώτηση.

Μια μέρα, ένας νεαρός ταλαιπωρημένος από τη ζωή τον βρήκε και τον ρώτησε:

-Πώς μπορώ να γίνω καλύτερος άνθρωπος;

Ο γέροντας του έδωσε έναν παλιό καθρέφτη και του είπε:

-Κάθε πρωί, να κοιτάς τον καθρέφτη και να τον ρωτάς: «Τι καλό μπορώ να κάνω σήμερα;». Και κάθε βράδυ να τον κοιτάς πάλι και να τον ρωτάς: «Τι έκανα σήμερα για τους άλλους;».

Ο νεαρός αντέτεινε:

-Αυτό είναι απλό! Θέλω κάτι βαθύτερο!

Ο γέροντας γέλασε:

-Όλα τα μεγάλα μαθήματα είναι απλά. Δεν χρειάζονται πολυπλοκότητες, αλλά επανάληψη. Η καλοσύνη, η ειλικρίνεια, η αγάπη δεν είναι θεωρίες. Είναι πρακτικές συνήθειες.

Πέρασαν τα χρόνια… Ο νεαρός έγινε γέροντας και αυτός. Όταν τον ρωτούσαν πώς απέκτησε τόση σοφία, έδειχνε τον καθρέφτη και τους έλεγε: «Δεν έγινα σοφός. Απλώς θυμόμουν κάθε μέρα να ζω όπως θέλω να με θυμούνται».

Η πραγματική διδαχή δεν είναι να ακούς σοφές λέξεις, αλλά να ζεις με απλές αρχές:

1. Να ακούς πριν μιλήσεις.

2. Να δίνεις χωρίς να περιμένεις.

3. Να συγχωρείς ακόμα και αν δεν ζητηθεί.

4. Να προσπαθείς ακόμα και αν αποτύχεις.

Ο ήλιος δεν χρειάζεται να θυμάται να ανατείλει, απλά το κάνει. Και έτσι πρέπει να είναι και η καλοσύνη μας.