Αν καταφέρναμε να κάνουμε μια ειλικρινή συζήτηση με τον εαυτό μας ,ουσιαστική, αληθινή, χωρίς αμνηστεύσεις ή εκπτώσεις, ενδεχομένως θα βλέπαμε ότι σε ορισμένα θέματα είμαστε άριστοι στη θεωρία και στα λόγια, εξαιρετικοί γνώστες της ουσίας του θέματος θεωρητικά, αλλά επί του πρακτέου κάπου δυσκολευόμαστε. Σχετικά με τις δοκιμασίες και τον πόνο για παράδειγμα. Πόσο στεκόμαστε σε φίλους ή γνωστούς, σε δύσκολες καταστάσεις και βιώματα. Πόσες φορές δεν έχουμε κλάψει, μαζί με τη μάνα που έχασε το παιδί της, μαζί με τον φίλο που δίνει τη δική του μάχη με την επάρατη νόσο, πόσο συμπάσχουμε ακόμα και με τον άγνωστο που βιώνει μια φοβερή δοκιμασία. Και το κάνουμε με όλη μας την ψυχή και με αληθινά αισθήματα!
Πονάμε για τον άλλο και του επαναλαμβάνουμε συνεχώς πως οι δοκιμασίες είναι για το καλό μας. Ναι το ξέρουμε καλά αυτό! Έλα όμως που αν ο πόνος μας χτυπήσει την πόρτα, μάλλον θα σκεφτούμε το περίφημο «γιατί σε μένα;». Φυσικά, δεν είμαστε στο απυρόβλητο, ούτε υπογράψαμε συμβόλαιο με τον Θεό, ότι σε μας δεν θα στείλει δυσκολίες, πόνους και αντιξοότητες. Ο πόνος είναι για όλους. Πολλές φορές κουραζόμαστε με μια δυσκολία, που κρατά λίγο καιρό και τελικά φεύγει, περνά. Άλλες φορές γκρινιάζουμε για τις ελλείψεις μας, υλικές τις περισσότερες φορές. Και γύρω βλέπουμε ανθρώπους γίγαντες ψυχικού σθένους. Ξέρω μια μητέρα, που έχασε 2 παιδιά σε τροχαίο. Ξέρω μια άλλη γυναίκα, που συντηρεί έναν τυφλό άνθρωπο και παιδί με καρκίνο. Άλλη σηκώνει το βάρος της ασθένειάς της, αλλά και του άντρα της. Χθες άκουσα για δύο υπέροχους γονείς που μεγαλώνουν ένα αυτιστικό παιδί. Και τόσοι άλλοι άγνωστοι στο πλήθος, αφανείς. Λοιπόν, όλοι αυτοί ξέρετε που συγκλίνουν; Προσεγγίζουν την αγιότητα. Τι ήταν οι άγιοι; Άνθρωποι που υπέφεραν πολλά χωρίς γογγυσμό.
Έτσι και οι άνθρωποι του πόνου που προανέφερα. Δεν παραπονιούνται. Με πίστη και καρτερία υπομένουν. Οι μεν υπομένουν το πένθος και προσπαθούν να το διαχειριστούν με διάφορους τρόπους, οι δε που κουβαλούν το σταυρό ενός ασθενούς προσπαθούν με αγάπη, μέριμνα, συμπόνια και γλυκύτητα να προσφέρουν στον πάσχοντα άνθρωπό τους. Μέρες, μήνες, έτη για να του δώσουν έστω την ελάχιστη βελτίωση. Και όταν ο άνθρωπός τους δεν βλέπει, χύνουν και ένα δάκρυ, κάνουν και μια προσευχή. Αυτοί κάθε μέρα κερδίζουν ένα λιθαράκι αγιότητας. Ας προσευχηθούμε για τους ανθρώπους του πόνου, να τους ενισχύει και να τους δίνει δύναμη ο Θεός. Και εμείς, κάθε μέρα που φεύγει, με ό,τι κι αν κουβάλησε μαζί της ας Του πούμε κι ένα ευχαριστώ. Αν ήταν όμορφη και ευχάριστη η μέρα, ας Τον δοξολογήσουμε για τη δωρεά. Αν μας έφερε εμπόδια, ας μη δυσανασχετούμε. Μέσα από τις όποιες δυσκολίες μας, κάτι καλό θα βγει. Αν δεν γίνονται οι επιθυμίες μας από κάτι μας προφύλαξε. Ξέρει Εκείνος. Και ας προσπαθήσουμε στις δυσκολίες μας να παλέψουμε και να προσπαθήσουμε για το καλύτερο. Λυπημένοι αλλά όχι απελπισμένοι. Πιστοί, ακόμα και στη δοκιμασία του πόνου. Για να βάλουμε κι εμείς το λιθαράκι μας. Να γίνουμε λίγο άγιοι.
Της Τρισεύγενης Καπράνου
