Αν όχι καθημερινά, αρκετά συχνά στη ζωή μας βιώνουμε έναν «αόρατο πόλεμο». Το «ταγκαλάκι», που λέει και ο Άγιος Παΐσιος, ψάχνει την παραμικρή αφορμή να εισβάλει στη ζωή μας. Το παράθυρο, του το ανοίγουμε εμείς δίνοντάς του χώρο και αξία με τα πάθη μας.

Όσο μετανοούμε, αφήνοντας πίσω τον παλιό μας εαυτό και προσπαθώντας να έρθουμε κοντά στον Θεό, τόσο το ταγκαλάκι μας φέρνει πειρασμούς και ταραχές. Θέλει να σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε για τη σωτηρία της ψυχής μας. Βρίσκει το πιο ευαίσθητο σημείο μας και εκεί μας χτυπάει, για να μας κλονίσει ψυχικά, σωματικά και νοητικά. Όσο του δίνουμε χώρο τόσο πιο πολύ το βοηθάμε και του ανοίγουμε την πόρτα για να μας καταστρέψει ολοκληρωτικά. Δυσκολευόμαστε να καταλάβουμε αυτόν τον αόρατο πόλεμο καθώς μας φέρνει λογισμούς που τα δικαιολογεί όλα.

Λειτουργεί με πολύ λεπτούς χειρισμούς, όχι όμως με εξυπνάδα αλλά με πονηριά. Με κάποιο τρόπο θα δείξει ποιος είναι, γιατί κάτι θα του ξεφύγει και θα φανεί η κακία του. Με την προσευχή μας ο Θεός επεμβαίνει και μας δίνει δύναμη να βγούμε από την παγίδα που έχει στήσει ο πονηρός ή να μην πέσουμε καθόλου. Το πιο δυνατό μας όπλο στον πνευματικό μας αγώνα είναι η ταπείνωση.

Όσο πορευόμαστε πνευματικά και προσπαθούμε να έρθουμε πιο κοντά στον Πατέρα μας τόσο ασχολείται μαζί μας. Δυσανασχετούμε όταν το ζούμε μερικές φορές, αλλά βαθιά μέσα μας ξέρουμε πως κάθε δοκιμασία, που ο Παντοδύναμος Θεός μας επιτρέπει να ζήσουμε, είναι ευλογία και αφορμή για να Τον πλησιάσουμε και να γίνουμε μία σωστή εικόνα Θεού.