Ψυχίατροι σε Ευρώπη και Αμερική, παρατήρησαν μια ασθένεια, που προσβάλλει τους ανθρώπους μόνο για δύο ημέρες την εβδομάδα· το Σάββατο και την Κυριακή. Την παράξενη αυτή αρρώστια, οι ερευνητές την ονόμασαν «Σύνδρομο της Κυριακής». Και εκδηλώνεται με τα έξης συμπτώματα: Πλήξη, ανία, τάση φυγής, νευρικότητα και απρόβλεπτα ξεσπάσματα.
Οι στατιστικές λένε ότι οι ξυλοδαρμοί ανάμεσα σε ζευγάρια αυξάνονται κατακόρυφα κατά τη διάρκεια του Σαββατοκύριακου. Οι γρονθοκοπημένες σύζυγοι, με καρούμπαλα και μαυρισμένα μάτια, σχηματίζουν το πρωί της Δευτέρας ουρές στην είσοδο της ιατροδικαστικής υπηρεσίας για στοιχειώδη αποκατάσταση της υπόληψής τους. Μάλιστα, όταν μεσολαβούν εορταστικά τριήμερα, ο αριθμός τουλάχιστον τετραπλασιάζεται! Και φυσικά μιλάμε μόνο για μπουνιές και κλωτσιές, και όχι για σκληρά επεισόδια, που καταλήγουν σε νοσοκομεία.
Οι γιατροί σε όλο τον «πολιτισμένο» κόσμο έχουν ανησυχήσει, γιατί βλέπουν ότι αυτή η περίεργη ασθένεια αποκτά τον χαρακτήρα «κυριακάτικης επιδημίας».
Τί να φταίει, άραγε; Φταίει, λένε, το ότι προσπαθούμε να σπάσουμε τη ρουτίνα της Κυριακής με μια άλλη ρουτίνα. Ξυπνάει κανείς με ένα βαρύ κεφάλι από… το ποτό της προηγούμενης, και διαπιστώνει ότι δεν υπάρχει τίποτε, για να γεμίσει το κενό, που νιώθει μέσα του.
Και κάτι χειρότερο. Συνειδητοποιεί ότι αυτό το κενό, το κουβαλάει μέσα του και κατά τις εργάσιμες μέρες. Μόνο που η φασαρία της καθημερινότητας τον παραπλανά. Τον κάνει να το ξεχνάει. Με άλλα λόγια, ο άνθρωπος, μέσα στην ανιαρή «ησυχία» της Κυριακής κάνει την οδυνηρή διαπίστωση, ότι του λείπει τροφή. Νιώθει να τον βασανίζει μια πείνα και μια δίψα, που δεν μπορεί να την σβήσει σε καμιά ταβέρνα, σε κανένα φαγοπότι.
Η Κυριακή είναι η ώρα της αλήθειας. Με ψίχουλα, το «στομάχι» δεν κοροϊδεύεται…
Η Εκκλησία μας λέει ότι ο μόνος, που μπορεί να μας θεραπεύσει από το «Σύνδρομο της Κυριακής» είναι ο Κύριός μας. Ο Χριστός. Η Κυριακή είναι η ημέρα του Κυρίου. Η Κυριακή χωρίς τον Κύριο θα είναι πάντοτε άδεια. Κενή. Την Κυριακή, χωρίς τον Κύριο, θα μένουμε πάντοτε νηστικού και διψασμένοι.
Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός είπε: «Εγώ είμαι ο Άρτος της ζωής. Μόνον, όποιος φάει το Σώμα μου και πιει το Αίμα μου, θα έχει αληθινή ζωή». Αυτή η ζωογόνος τροφοδοσία γίνεται σε συγκεκριμένο τόπο. Στον Ναό. Και σε συγκεκριμένο χρόνο. Στη θεία Λειτουργία. Ο άνθρωπος που βαριέται να τρέξει σ’ αυτό το Τραπέζι, αδικεί τον εαυτό του. Στην πραγματικότητα αυτοκτονεί.
Παλιότερα η λέξη «αλειτούργητος» εθεωρείτο βρισιά. Ήταν ντροπή να μη συμμετείχε κάποιος στη θεία Λατρεία της Κυριακής. Σήμερα, όσο ο αλειτούργητος άνθρωπος -αντί να ντρέπεται- καμαρώνει για την τεμπελιά του, τόσο θα κινδυνεύει θανάσιμα από την επιδημία του «Συνδρόμου της Κυριακής». Μια επιδημία, που είναι το μεγαλύτερο αίσχος του δήθεν «πολιτισμού» μας.
Πηγή: Αρχ. Βαρνάβα Λαμπρόπουλου, «Μηνύματα από την Λυχνία», εκδ. Ι.Μ. Προφήτου Ηλιού, Πρέβεζα.
