Δεν γίνεται σε μια σχέση τη μια μέρα να είμαστε παρόντες και την άλλη να μην είμαστε και να εξαφανιζόμαστε. Δεν γίνεται να μπαινοβγαίνουμε. Είναι θέμα χρόνου αυτή η σχέση να πάψει εντελώς να υφίσταται.

Φαντάσου δηλαδή να έχουμε ένα δεσμό και για δύο τρεις μέρες να μιλάμε, να βγαίνουμε και τις επόμενες μέρες να μην του/της απαντάμε καν στα μηνύματα. Αυτό κάνουμε δυστυχώς πολλές φορές με τον Χριστό! 

Εκεί που Του μιλάμε, εκεί που Τον ακούμε, εκεί και απομακρυνόμαστε με ελαφριά καρδιά, σιωπούμε και κωφεύουμε. Και μετά από λίγο καιρό μπορεί να επιστρέψουμε πάλι για λίγο μέχρι να ξαναφύγουμε. Θα μας άρεσε να μας το κάνουν εμάς αυτό;

Γνωρίζουμε ότι μας συγχωρεί, μας ανέχεται, ότι είναι υπομονετικός και επιεικής, όμως δεν πρέπει να εκμεταλλευόμαστε την αδυναμία που μας έχει. Γιατί ο Θεός δεν εμπαίζεται και ούτε θα μας περιμένει πάντα με ανοιχτές αγκάλες. Η σταθερότητα λοιπόν στην πνευματική ζωή είναι θεμέλιος λίθος της. 

Σταθερότητα σε όλα. Στην παρουσία, στην πίστη, στην αγάπη, στον ζήλο, στην αγωνιστικότητα, στην υπομονή, στο θάρρος και κυρίως στο βλέμμα. Το βλέμμα μας πρέπει να είναι σταθερά προσηλωμένο πάνω στον Χριστό. Όταν ο Πέτρος τράβηξε το βλέμμα του από τον Χριστό βυθίστηκε στη θάλασσα.

Ο Χριστός είναι σταθερά παρών αν Του το ζητήσουμε. Για να είναι αυτή η σχέση λειτουργική, εποικοδομητική και καρποφόρα για εμάς πρέπει να είμαστε και εμείς σταθερά παρόντες. Όχι γιατί ο Κύριος δεν μπορεί να κάνει χωρίς εμάς, αλλά γιατί εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε χωρίς Εκείνον. 

Και έτσι παραμένοντας σταθερά κοντά Του, μέρα με τη μέρα, αυτή η σχέση θα γίνεται ολοένα και πιο ισχυρή και η πίστη μας πιο σθεναρή και υπερκόσμιες αλήθειες θα μας αποκαλύπτονται και γεύση Παραδείσου θα προγευόμαστε.

Γιατί ο Κύριος αυτά τα δώρα τα δίνει μόνο σε αυτούς που μένουν σταθερά κοντά Του και όχι στους περαστικούς.