Ένας μοναχός φύτεψε μια ελιά και άρχισε να προσεύχεται: «Κύριε, στείλτε μου βροχή». Και ο Κύριος έστειλε βροχή στη γη.

Το δέντρο ήταν κορεσμένο με υγρασία και ο μοναχός συνέχισε να προσεύχεται: «Και τώρα, Κύριε, σου ζητώ να στείλεις πολύ ήλιο, γιατί το δέντρο μου χρειάζεται ζεστασιά. Και ο Κύριος έστειλε τον ήλιο.

Το δέντρο μεγάλωσε. Ο μοναχός συνέχισε να προσεύχεται γι’  αυτό: «Κύριε, δώσε λίγο παγετό για να ενισχυθούν οι ρίζες και τα κλαδιά». Ο Κύριος έστειλε παγετό και το δέντρο… ξεράθηκε.

Ο μοναχός ήταν πολύ αναστατωμένος. Πήγε σε άλλον μοναχό για να πει την ιστορία του και να μοιραστεί τη θλίψη του.

«Έχω επίσης μια ελιά», απάντησε ο άλλος μοναχός. «Το δέντρο μου μεγάλωσε όμορφα. Αλλά προσευχήθηκα διαφορετικά. Είπα στον Θεό ότι είναι ο Δημιουργός αυτού του δέντρου και ότι ξέρει καλύτερα τι χρειάζεται γι’ αυτό. Απλώς ζήτησα από τον Θεό να το φροντίσει και το έκανε».

Αυτό ισχύει και για εμάς. Συχνά ζητάμε, κατά τη γνώμη μας, τι χρειαζόμαστε. Αλλά μόνο ο Θεός ξέρει τελικά τι χρειαζόμαστε.