Υπάρχουν άνθρωποι, που είναι κατά πάντα καλοί άνθρωποι, αλλά καθόλου Χριστιανοί. Ούτε μυρμήγκι πειράζουνε, αλλά με τη ζωή τος, ποδοπατούνε τον Χριστό.

Λένε πολλοί γι’ αυτούς:

– Ξέρεις τί καλός άνθρωπος είναι; Πολύ καλός άνθρωπος!

– Βρε με την Εκκλησία έχει οργανική σχέση; Έχει πνευματικό; Εξομολογείται; Κοινωνεί; Νηστεύει; Εγκρατεύεται;

– Είναι καλός! Είναι καλός!

– Δεν πάει να έχει όλες τις καλοσύνες του κόσμου, αν δεν έχει όμως αυτά, τίποτα δεν έχει.

Ο Χριστός δεν ήρθε στη γη, να κάνει καλούς ανθρώπους, αλλά ήρθε να κάνει πολίτες της βασιλείας των Ουρανών, να τους πολιτογράψει, να τους αλλάξει το αίμα με τη Θεία Κοινωνία και από κοινούς ανθρώπους, να τους κάνει καινούς και από θνητούς, να τους κάνει βασιλόπουλα. Άρα το ζήτημα δεν είναι αν είμαι καλός ή κακός άνθρωπος, αλλά αν είμαι με τον Χριστό ή όχι.

Υπάρχουν πολλοί που λένε: «Εγώ μπορεί να μην Κοινωνώ και να μην εξομολογούμαι, αλλά δεν κάνω αυτά που κάνει ο άλλος».

Έτσι στα μάτια του είναι δικαιωμένος και κοιμάται ξένοιαστος, ενώ είναι για την κόλαση, εφόσον και ο άλλος θα πάει στην κόλαση. Διότι η εντολή είναι: «Ταῦτα δὲ ἔδει ποιῆσαι κἀκεῖνα μὴ ἀφιέναι» (Ματ. 23, 23). Δηλαδή, αυτά έπρεπε να εφαρμόσετε και εκείνα δεν έπρεπε να αφήνετε. Και θα Κοινωνείς και θα εξομολογείσαι και το κακό δεν θα κάνεις. Υπάρχουν πολλοί τέτοιοι που επαναπαύονται στα έργα τους και είναι πλανημένοι στο σημείο αυτό και πρέπει να το προσέξουμε.

(†) Δημήτριος Παναγόπουλος (Ιεροκήρυκας)