Τα λέω αυτά, για να μεταγγίσω και σε εσάς τόλμη και θάρρος. Πώς εμείς δεν δειλιάσαμε; Απλούστατα, γιατί δεν φοβηθήκαμε κανένα από τα τότε δεινά. Άλλωστε τι είναι δεινό;

Ο θάνατος; Κά­θε άλλο, αφού γρήγορα καταπλέουμε στο ακύμαντο λιμάνι του ουρανού.

Οι δημεύσεις; «Γυμνός βγήκα από την κοιλιά της μάνας μου, γυμνός και θα γυρί­σω πίσω στη μάνα γη» (Ιώβ 1, 21).

Οι εξορίες; «Στον Κύριο ανήκει η γη και ό,τι τη γεμίζει» (Ψαλ. 23, 1).

Οι συκοφαντίες; «Να αισθάνεστε χαρά και αγαλλίαση, όταν σας κακολογήσουν με κάθε ψεύ­τικη κατηγορία, γιατί θα ανταμειφθείτε με το παραπάνω στους ουρανούς» (Ματ. 5, 11-12).

Ατένιζα τα σπαθιά, και τον ουρανό συλλογιζό­μουν. Περίμενα τον θάνατο, και την ανάσταση σκε­φτόμουν. Έβλεπα τα επίγεια παθήματα, και αριθμούσα τα επουράνια βραβεία. Αντίκριζα τις επιβουλές, και είχα στον νου μου το αμαράντινο στε­φάνι. Γιατί ο σκοπός του αγώνα μου ήταν αρκετός να με παρηγορήσει. Πρόστρεχα στις αρχές, αλλά αυτό δεν ήταν για μένα προσβολή και ξεπεσμός. Ξεπεσμός ένα μόνο είναι· η αμαρτία!

Και αν ακόμα όλος ο κόσμος σε προσβάλει, εφόσον εσύ δεν προσβάλεις τον εαυτό σου, δεν έχεις προσβληθεί. Μια και μόνη προδοσία υπάρχει· η προδοσία της συνειδήσεως! Μην προδώσεις εσύ τη συνείδησή σου και κανείς δεν θα σε προδώσει.

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος