Στο λυκαυγές, το μεταίχμιο μεταξύ νύχτας και ημέρας, τότε πού γλυκοχαράζει, η αυγή είναι ρόδινη, πορφυρένια, δροσοβόλος.

Της αυγής το πορφυρό ρόδο, η αλουργίς, είσαι σύ Παρθένε, δώρο τού Θεού, της ημέρας πρόδρομε, πορφυρή και ένδοξη.

Σύ που διόρθωσες την Εύα και την αποκατέστησες στον Παράδεισο, μη στερήσεις κι εμάς τούς αμαρτωλούς από τη μεσιτεία σου, Θεοτόκε!

Ο Ισραήλ, αβρόχοις ποσί, διέβη την Ερυθρά Θάλασσα. Μία πηγή ολόδροση ανέβλυσε από τον βράχο στην έρημο. Η βάτος φλεγομένη ήταν αλλά μη καιομένη.

Όπως η αυγή είναι το πορφυρό προανάκρουσμα της ημέρας, έτσι όλα αυτά προεικονίζουν εσένα, Παρθένε! 

Συ, πού Μητέρα του Θεού η Εκκλησία σε ονομάζει. Σύ που δεν γνώρισες φθορά, απειρόγαμε, δεν δόθηκες στην αμαρτία, 

Πάναγνη Μητέρα του Σωτήρα μας, για την παναγνότητά που σε επέλεξε ο Θεός, για να φέρεις τον Προαιώνιο Δημιουργό στη γη!

Γι’ αυτό έχεις παρρησία να πρεσβεύεις αενάως υπέρ ημών, και εμείς έχουμε τη μεγάλη χαρά αενάως να σε υμνούμε και δοξολογούμε!

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς