Υπάρχουν τέσσερεις αμαρτίες, οι οποίες εμποδίζουν την προσευχή να εισακουστεί από τον Θεό.

Η πρώτη είναι η υπερηφάνεια. Ο υπερήφανος νομίζει ότι ζει καλά, ότι η διαγωγή του αρέσει στον Θεό και στους ανθρώπους, ότι πολλοί ωφελούνται με τη συναναστροφή του και ότι ταυτόχρονα απαλλάχτηκε από πολλές αμαρτίες. Δεν κατοικεί ο Θεός στον άνθρωπο που σκέπτεται έτσι.

Η δεύτερη είναι η μνησικακία. Εάν κάποιος μνησικακεί εναντίον οποιουδήποτε ανθρώπου, ακόμη και εναντίον εκείνου που τον τύφλωσε, τότε η προσευχή του δεν ανεβαίνει προς τον Θεό. Θα είναι πλάνη να πιστέψει πως θα ελεηθεί ή θα συγχωρηθεί ακόμη και αν αναστήσει νεκρούς.

Η τρίτη είναι η κατάκριση. Εκείνος που κατακρίνει άνθρωπο αμαρτωλό, είναι και αυτός αξιοκατάκριτος, ακόμη και αν θαυματουργεί. Εξάλλου πολλοί που ήταν πριν ληστές και πόρνοι, έγιναν όσιοι και δίκαιοι. Μπορεί να είδαμε τις αμαρτίες τους, αλλά δεν αντιληφθήκαμε τις κρυφές αρετές τους και τους κρίναμε αδίκως.

Η τέταρτη είναι η έλλειψη αγάπης. Χωρίς αυτή, καθώς λέει ο απόστολος, και αν ακόμη λαλήσουμε με αγγελικές γλώσσες και αν ορθοδοξούμε σε όλα και αν μετακινούμε όρη και αν δώσουμε τα υπάρχοντα μας στους φτωχούς και αν μαρτυρήσουμε σε τίποτα δεν θα ωφεληθούμε.