[tta_listen_btn]
Γιατί μερικοί άνθρωποι περιφέρονται τόσο άσκοπα και κάνουν τόσο αδιάφορα πράγματα; Επειδή δεν είναι βέβαιοι για τον σκοπό της ζωής τους, για τον προορισμό του επίγειου ταξιδιού τους. Γιατί μερικοί άνθρωποι υπερφορτώνονται με άσκοπες υποχρεώσεις, προβαίνουν σε υπερβολικές ενέργειες, σε σημείο που να μην μπορούν να κινούνται ελεύθερα κάτω από τέτοιο βάρος υποχρεώσεων; Επειδή δεν γνωρίζουν το ένα πράγμα, το «ἑνὸς ἐστι χρεία». Μόνο ένα πράγμα μας χρειάζεται· η Βασιλεία του Θεού.
Ο θαυματουργός Χριστός προσπάθησε να στρέψει τα μάτια και την προσοχή όλων των ανθρώπων προς αυτόν τον προορισμό. Όποιος σκέφτεται έτσι έχει ένα μόνο στόχο· τον Θεό. Ένα αίσθημα· την αγάπη. Μία νοσταλγία· να πλησιάσει τον Θεό.
Μακάριος είναι εκείνος που έφτασε σ’ αυτό το μέτρο. Ο άνθρωπος αυτός έχει γίνει σαν το φακό που συγκεντρώνει τις ακτίνες του ήλιου για να δημιουργήσει φωτιά.
Τα λόγια που είπε ο Χριστός στη Μάρθα· «Μάρθα Μάρθα, μεριμνᾷς καὶ τυρβάζῃ περὶ πολλά· ἑνὸς δέ ἐστι χρεία» (Λουκ. 10, 41 – 42), ήταν στην πραγματικότητα ένας έλεγχος, μία προειδοποίηση στον κόσμο ολόκληρο.
Και αυτό το ένα που έχουμε πραγματική ανάγκη, είναι η Βασιλεία του Θεού (βλ. Ματ. 6, 33). Για όλα όσα είπε και έκανε ο Κύριος, είχε στον νου του τον στόχο αυτό. Εκεί είχε συγκεντρωθεί όλη η φλόγα, που φωτίζει τους ταξιδιώτες εκείνους που περιφέρονται γύρω από τις χαράδρες και τους ανεμοστρόβιλους της πρόσκαιρης αυτής ζωής.
«Καὶ ἐξελθὼν ὁ ᾿Ιησοῦς εἶδε πολὺν ὄχλον, καὶ ἐσπλαγχνίσθη ἐπ’ αὐτοῖς καὶ ἐθεράπευσε τοὺς ἀρρώστους αὐτῶν» (Ματ. 14, 14). Αυτό έγινε την εποχή που ο βασιλιάς Ηρώδης είχε αποκεφαλίσει τον Ιωάννη τον Βαπτιστή. Και όταν το άκουσε αυτό ο Ιησούς επιβιβάστηκε σε ένα πλοίο και αναχώρησε «ἀνεχώρησεν εἰς ἔρημον τόπον κατ’ ἰδίαν» (Ματ. 14, 13). Το συνήθιζε ο Κύριος να αποσύρεται συχνά στην έρημο, σε ερημικές τοποθεσίες και σε βουνά.
Το έκανε αυτό για τρεις λόγους: Πρώτον, για να κάνει σύντομα διαλείμματα από τις εντατικές και πολυσχιδείς δραστηριότητές Του, ώστε να χωνέψουν και οι άνθρωποι τις διδαχές Του και τα θαύματα που είχε κάνει. Δεύτερον, για να δώσει το παράδειγμα στους Αποστόλους και σε μας, πως είναι απαραίτητο να αποσυρόμαστε, να εισερχόμαστε στο ταμιείο μας (Ματ. 6, 6), για να παραμένουμε στην προσευχή μόνοι μας με τον Θεό. Η ησυχία και η σιωπή καθαρίζουν τον άνθρωπο, του διδάσκουν την υποταγή στον Θεό και του χαρίζουν πνευματική διαύγεια και δύναμη. Τρίτον, για να μας δείξει πως ο καλός και χρήσιμος άνθρωπος δεν μπορεί να κρυφτεί. «Οὐ δύναται πόλις κρυβῆναι ἐπάνω ὄρους κειμένη» (Ματ. 5, 14). Έτσι έδειξε και επισήμανε ποιος είναι ο πραγματικός τόπος για τους ερημίτες και τους μοναχούς.
Η εκκλησιαστική ιστορία το έχει αποδείξει αυτό χιλιάδες φορές. Δεν υπάρχει ούτε ένας μοναδικός ερημίτης, άνθρωπος της προσευχής και θαυματουργός, που να κατόρθωσε να κρυφτεί από τους ανθρώπους. Πολλοί ρωτάνε αναιτιολόγητα: «Τι κάνει ο μοναχός στην έρημο; Δεν θα ΄ταν καλύτερα ο μοναχός να μένει στον κόσμο, ανάμεσα στους ανθρώπους, και να τους υπηρετεί;».
Πώς, όμως, μπορεί να φωτίσει ένα κερί που δεν είναι αναμμένο; Ο μοναχός κουβαλάει την ψυχή του στην έρημο σαν κερί άκαφτο. Την φέρνει στην έρημο για να την ανάψει με προσευχή, με νηστεία, με περισυλλογή και άσκηση. Αν κατορθώσει να την ανάψει, το φως Του θα λάμψει σε ολόκληρο τον κόσμο. Ο κόσμος θα τον ακολουθήσει και θα τον βρει, ακόμα και αν αυτός κρυφτεί στην έρημο, σε απομακρυσμένα βουνά ή σε απρόσιτες σπηλιές. Όχι! Ο μοναχός δεν είναι άχρηστος. Είναι ικανός να γίνει πολύ πιο χρήσιμος στους άλλους από οποιονδήποτε άλλον.
Αυτό φαίνεται πολύ καθαρά σ’ αυτή την περίπτωση από τον Κύριο Ιησού. Μάταια κρυβόταν από τους ανθρώπους στην έρημο, γιατί τα πλήθη τον έβρισκαν και τον ακολουθούσαν. Ο Κύριος τους κοίταξε και «ἐσπλαγχνίσθη περὶ αὐτῶν, ὅτι ἦσαν ἐκλελυμένοι καὶ ἐρριμμένοι ὡς πρόβατα μὴ ἔχοντα ποιμένα» (Ματ. 9, 36). Κάτω στις πόλεις οι συναγωγές ήταν γεμάτες από αυτόκλητους ποιμένες, που στην πραγματικότητα ήταν λύκοι με εμφάνιση προβάτων. Οι άνθρωποι το ήξεραν αυτό, το ένιωθαν, όπως ήξεραν και ένιωθαν την αμέτρητη ευσπλαχνία και αγάπη του Χριστού γι’ αυτούς. Οι άνθρωποι ήξεραν και ένιωθαν πως ο Χριστός ήταν ο μόνος Καλός Ποιμένας, πως η μέριμνά Του γι’ αυτούς ήταν γνήσια, στοργική. Γι’ αυτό και Τον ακολουθούσαν στην έρημο. Και ο Κύριος θεράπευσε τους αρρώστους αυτών. Οι άνθρωποι ένιωθαν πως τον χρειάζονταν τον Χριστό, δεν του ζητούσαν να θαυματουργήσει από μάταιη περιέργεια, αλλά από μεγάλη ανάγκη. Και ο Μάρκος μας λέει πως εκεί άρχισε να τους διδάσκει.
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
