«Σας πειράζει να σας μιλώ εν κινήσει; Βρίσκομαι πάνω στο μικρό μου σκούτερ, φοράω ασύρματα ακουστικά, εννοείται. Επιστρέφω από την Ιερουσαλήμ, με προμήθειες, κυρίως κονσέρβες και άλλα τρόφιμα μακράς διαρκείας, μαζί με λίγο κρέας. Θα το βάλουμε στην κατάψυξη, σε μικρές μερίδες. Βέβαια, αν μας κόψουν το ρεύμα και το νερό, όπως φημολογείται τις τελευταίες ώρες, αυτή η επιλογή μου δεν θα αποδειχθεί ιδιαίτερα επιτυχημένη…».
Η αδελφή Δανιηλία είναι εξήντα ενός ετών. Ζει στη Μικρή Γαλιλαία, στην κορυφή του Όρους των Ελαιών, εκεί όπου, σύμφωνα με τη χριστιανική παράδοση, εμφανίστηκε ο Χριστός στους έντεκα μαθητές του, το απόγευμα της Κυριακής μετά την Ανάστασή του. Στα δικά της χέρια και σε μιας ακόμη μοναχής, μερικά χρόνια μεγαλύτερής της, επίσης Ελληνίδας, βρίσκεται σήμερα η ιστορική Μονή που υπάγεται στο Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων. Εκείνες την κρατούν ζωντανή.
Πώς είναι η κατάσταση εκεί; Φοβάται; Αισθάνεται ότι κινδυνεύει;
«Πέρα από την αναστάτωση και την ανησυχία που προκλήθηκαν από την επίθεση της Χαμάς, το περασμένο Σάββατο, στην ευρύτερη περιοχή της Ιερουσαλήμ τα πράγματα είναι σχετικά ήρεμα. Δεν έχουμε ρουκέτες ούτε εχθροπραξίες. Όσο για τον φόβο; Μάλλον δεν είμαι κατάλληλη να σας απαντήσω. Εγώ έχω την “τρέλα” μου. Μου αρέσει το vivere pericolosamente».
Δεν ακούγεται αντιφατικό το ζην επικινδύνως σε συνδυασμό με τον μοναχισμό;
«Κάθε άλλο. Όταν κάνεις την αποταγή σου και αποφασίζεις να εγκαταλείψεις τα πάντα, να μπεις σε ένα μοναστήρι και να αφοσιωθείς στον Θεό, είναι σαν να πέφτεις από αεροπλάνο χωρίς αλεξίπτωτο. Το βίωσα σε ηλικία είκοσι εννέα ετών. Μέχρι τότε έκανα κοσμική ζωή, εργαζόμουν ως dj. Αλλά όταν είπα “Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με”, δάκρυα άρχισαν να τρέχουν από τα μάτια μου, έγινε η κλήση μου άνωθεν», λέει η μοναχή Δανιηλία.
Έχουν περάσει τριάντα δύο χρόνια από τότε που πήρε αυτή την απόφαση· τα δώδεκα στο Ισραήλ. Και όμως, δεν έχουν σταθεί αρκετά για να αποκωδικοποιήσει πλήρως την κοινωνική πολυπλοκότητα αυτής της γωνιάς του πλανήτη.
«Είναι όλα τόσο μπερδεμένα. Και η κόλαση, η πόλωση, συνεχίζεται. Μερικές φορές σκέφτομαι ότι οι άνθρωποι εδώ δεν μπορούν να ζήσουν αλλιώς. Μπολιάζονται με το μίσος από τα γεννοφάσκια τους. Ακούγεται ίσως τραβηγμένο –και σίγουρα δεν ισχύει για όλους–, αλλά η ζωή στη Μέση Ανατολή είναι μια διαρκής διεκδίκηση, συχνά για όσα εμείς θεωρούμε αυτονόητα.
Μου έχει κάνει εντύπωση πως για ό,τι συμβεί οι ευθύνες και το ανάθεμα ρίχνονται στους “απέναντι”. Στα μέρη μας ζουν μόνο Άραβες Ισραηλινοί, δεν υπάρχουν καθόλου Εβραίοι. Οτιδήποτε κακό και να συμβεί, ακόμη και ένα δέντρο να πέσει, θα πουν πως οι Εβραίοι φταίνε. Η δαιμονοποίηση της μιας πλευράς από την άλλη –ή τις άλλες– αποτυπώνεται σε καθετί εδώ και αιώνες. Πάνω που πάμε να αισιοδοξήσουμε ότι θα επέλθει ειρήνευση, κάτι γίνεται και η φωτιά φουντώνει ξανά. Όπως τώρα με τη Χαμάς, μια τρομοκρατική οργάνωση που με τις πράξεις της ουσιαστικά στρέφεται κατά των Παλαιστινίων, τους βλάπτει. Αν ισοπεδωθεί η Γάζα, δική τους θα είναι η ευθύνη. Ματώνει η ψυχή μου με όσα συμβαίνουν σε αυτόν τον λαό».
Και οι χριστιανοί; Πώς αντιμετωπίζεται η χριστιανική κοινότητα;
«Εχθρικοί απέναντί μας είναι κυρίως οι υπερορθόδοξοι Εβραίοι, οι Χαρεντίμ. Θα δεις στην Παλιά Πόλη αγράμματα πιτσιρίκια κατά κανόνα, λούμπεν στοιχεία, να φτύνουν στον δρόμο χριστιανούς ή να τους πετούν πέτρες, γιατί έτσι έχουν μάθει.
Σε ό,τι αφορά στους μουσουλμάνους, η μεγαλύτερη κρίση ήταν το 2014. Και ρουκέτες είχαν πέσει τότε, και κλεφτοπόλεμο είχαμε γύρω από το μοναστήρι κάθε βράδυ μετά την προσευχή των οκτώ. Πάλι πιτσιρικάδες δημιουργούσαν τα προβλήματα. Τα καταλαβαίνω αυτά τα παιδιά. Το Ισλάμ τούς απαγορεύει να κοιτάξουν κορίτσια, να πίνουν αλκοόλ (τουλάχιστον φανερά), δεν έχουν καμιά δημιουργική απασχόληση, η βία μέσω των συμμοριών είναι η μοναδική τους διέξοδος. Ξέρετε τι μπούλινγκ υφίσταμαι κάθε τόσο; Αν γράψω όσα ζω σε βιβλίο, θα γίνει μπεστ σέλερ και θα βγάλω όλα τα έξοδα της Μονής».
Παρά ταύτα, δεν σκέφτεται να φύγει, να επιστρέψει στην Ελλάδα και στη γενέτειρά της, Θεσσαλονίκη (το πατρικό της είναι στην περιοχή του Χαριλάου).
«Μερικές φορές, όταν φτάνω στα όριά μου, περνάει από το μυαλό μου ως ενδεχόμενο, αλλά το μετανιώνω αμέσως. Ο Χριστός διάλεξε αυτά τα μέρη για να σαρκωθεί και να γίνει άνθρωπος. Δεν πήγε στο Βέλγιο ούτε στο Λουξεμβούργο. Ποια είμαι εγώ που θα γκρινιάξω, που θα παραπονεθώ;».
Της Τασούλας Επτακοίλη
Πηγή: www.kathimerini.gr
