Ἡ ἐπιχείρηση τῆς μετατροπῆς τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους σέ κάτι ἄλλο ἀπό αὐτό πού εἶναι, βρίσκεται σέ πλήρη ἐξέλιξη. Μέ πολύ ὑπόγειο τρόπο. Χωρίς ἰδεολογικές μάχες ἐκ τοῦ συστάδην καί ἄλλα συναφῆ.

Παρακολουθοῦσα προχθές τό βράδυ σέ τηλεοπτικό σήριαλ μεγάλης θεαματικότητας τόν νέο τρόπο ἀποχαιρετισμοῦ τῶν νεκρῶν μας. Πέντε συγγενεῖς, βουβοί, στήν ἄκρη τοῦ γκρεμοῦ ἑνός πελάγους νά σκορποῦν τήν τέφρα τοῦ οἰκείου τους στήν θάλασσα. Αὐτός εἶναι ὁ νέος ἀποχαιρετισμός. Κάπου, στό πουθενά. Χωρίς προσευχή. Χωρίς μία λέξη γιά ἀντίο. Χωρίς προορισμό. Χωρίς σημεῖο «συνάντησης». Αὐτή εἶναι ἡ τελευταία κατοικία. Τά κύματα. Στό ὄνομα τῆς ἀτομικῆς ἐλευθερίας καθενός καί τοῦ κατά πῶς θέλει νά διατίθεται τό σῶμα του, καταργοῦμε παραδόσεις καί ἔθιμα πού μᾶς ἔρχονται κατ’ εὐθεῖαν ἀπό τήν ἀρχαιότητα, καί συνεχίστηκαν μέ ἄλλο τελετουργικό ἀπό τήν Ὀρθοδοξία. Ἡ Μεγάλη Κοινωνία ὑποχωρεῖ στήν ἀτομική ἐλευθερία. Δέν ζοῦμε μεταξύ ἄλλων. Ἀποφασίζουμε νά φύγουμε σάν νά ζήσαμε ὅλη μας τήν ζωή μόνοι. Αὐτή εἶναι ἡ νέα μόδα.

Ἐάν κοιτάξουμε τήν ἱστορία μας καί τήν συγκρίνουμε μέ αὐτό πού ζοῦμε τώρα, θά διαπιστώσουμε ὅτι ἀντέξαμε, δέν ἀλλοιωθήκαμε καί δέν μεταλλαχθήκαμε ἐπί ὑποτέλειας, Κατοχῆς καί Τουρκοκρατίας, ἐπειδή ἤμασταν χάρις στήν πίστη μας καί τήν γλῶσσα μας ἕνα γένος ὁμοιογενές. Καί πότε διαλυόμαστε; Τώρα! Αὐτό πού καταφέραμε μέ συγκολλητική οὐσία τήν γλῶσσα, τήν θρησκεία καί τήν κοινή καταγωγή ἐπί δουλοπαροικίας, τό χάνουμε σήμερα ἐπί… ἐλευθερίας. Δέν εἶναι φοβερό; Νά σώζεις τήν ταυτότητά σου ὡς δοῦλος καί νά τήν χάνεις ὡς ἐλεύθερος; Καί ὅμως, ἰσχύει.

Τό τέλος τῶν θρησκευτικῶν γάμων καί ἡ ἀντικατάστασή τους ἀπό κάτι νομικά παλιόχαρτα πού ἔχουν ἐλάχιστη πνευματικότητα ὅπως τό σύμφωνο συμβίωσης, τό τέλος τῶν βαπτίσεων, τό «λάδι» τῶν ὁποίων ἀντικαταστάθηκε ἀπό τήν ἄνοστη «ὀνοματοδοσία» καί τήν ἐγγραφή στά ληξιαρχεῖα, ἡ κατάργηση τῆς ὀρθόδοξης κηδείας μέ τό τελετουργικό της καί ἡ ἀντικατάστασή της ἀπό τήν ὑψικάμινο, ἡ κατάργηση τῆς ἐπιλογῆς νά ἀναγράφεται τό θρήσκευμα στήν ταυτότητα, ἡ ἀντικατάσταση τοῦ θρησκευτικοῦ ἀπό τόν πολιτικό ὅρκο πού ἀπαλείφει κάθε ἀναφορά στήν Ἁγία Τριάδα, ἡ προώθηση τῆς οὐδετεροθρησκίας μέσα στά σχολεῖα καί τά πανεπιστήμια μέ τήν ἐκδίωξη κάθε τί χριστιανικοῦ, ἡ νέα μόδα νά μήν δίνεται φῦλο στούς γονεῖς γιά νά μήν θίγονται οἱ ὁμοφυλόφιλοι (γονέας Α καί γονέας Β), ἡ ἀλλοίωση παραδοσιακῶν ἐννοιῶν (τό καλάθι τοῦ «νοικοκυριοῦ»), ὁ «μοντέρνος» νόμος γιά τήν συνεπιμέλεια πού ἀμφισβητεῖ τήν πρωτοκαθεδρία τῆς μητρός στήν ἀνατροφή τοῦ τέκνου, ὅλα αὐτά τά ὡραῖα, συντείνουν στό ἑξῆς: στό νά μετατραποῦμε σέ ἕνα ἄχρωμο Ἔθνος. Ἔθνος πού δέν ὑπῆρξε ποτέ στήν ἱστορία μέ τά δικά του ἰδιαίτερα χαρακτηριστικά. Ἔθνος πού δέν μπορεῖς νά τό ξεχωρίσεις ἀπό τά γειτονικά του. Δυστυχῶς, δύο εἶναι τά «Ἔθνη» τῆς νέας ἐποχῆς: ἔθνος εἶναι τό ἄτομο καί οἱ ἐπιθυμίες του χωρίς τήν παραμικρή ἔγνοια γιά τήν συλλογική μοῖρα. Ἔθνος εἶναι ἡ ὁμάδα. Ἄν ἀνήκεις στήν ὁμάδα τῶν ἀποτεφρωτῶν, τῶν δικαιωματιστῶν, τῶν ἀνθρώπων πού διακηρύσσουν ὡς ταυτότητά τους τόν διαφορετικό σεξουαλικό τους προσανατολισμό, τότε νομίζεις ὅτι ἀνήκεις σέ ἕνα Ἔθνος μέ «συνιστῶσες» μέσα σέ κάθε κράτος. Ὁριζόντιο «πολυ- Έθνος».

Προχθές, ὁ νέος καλλιτεχνικός διευθυντής τοῦ Ἐθνικοῦ Θεάτρου στήν πρώτη ὀργανωμένη ἀπόπειρα ἐπικοινωνίας του μέ τό κοινό μέ τηλεοπτικές καί ἔντυπες συνεντεύξεις, θεώρησε πρωτότυπο νά μᾶς μιλήσει ἀνοικτά γιά τήν διαφορετική σεξουαλική του ταυτότητα καί ὄχι γιά τόν θεσμό πού ἐκπροσωπεῖ, τίς «αὐλαῖες» του καί τό εἰδικό βάρος του στόν πολιτισμό μας. Ἡ ἀνάγκη του νά διακηρύξει urbi et orbi μέ ποιόν περνᾶ τά βράδια του ὑπερίσχυσε τῶν προτεραιοτήτων ἑνός τόσο σημαντικοῦ θεσμοῦ τοῦ πολιτισμοῦ μας.

Θέλω νά τό ξεκαθαρίσω: Δέν ἔχω πρόβλημα μέ τίς διαφορετικές ταυτότητες. Ζῶ μαζί τους. Πλοῦτος εἶναι. Μέ τούς μοναχικούς δρόμους μέσα στίς ὀργανωμένες κοινωνίες ἔχω πρόβλημα. Μέ τό νά μήν κοιτᾶμε ὅλοι μαζί πρός μία κοινῶς ἀποδεκτή κατεύθυνση, παρά τίς διαφορές μας. Ἄν οἱ διαφορετικές ταυτότητες ἐντάσσονται ἁρμονικά μέσα στήν Μεγάλη Κοινωνία καί δέν θέλουν νά τήν καταργήσουν, ζήτω. Ἀλλά ἐμεῖς ἐδῶ τείνουμε νά γίνουμε Ἔθνος χωρίς σπονδυλική στήλη. Ἀμφίθυμον. Ξέπνοον. Χωρίς διάθεση νά ὑπερασπιστοῦμε τήν ἐπικράτεια. Εἰρωνευόμαστε τόν Πούτιν ἐπειδή ἀπέτυχε στήν ἐπιστράτευσή του, ἀλλά δέν σκεφτόμαστε τί ἀνταπόκριση θά ὑπάρξει στήν Εὐρώπη γενικώτερα, καί στήν Ἑλλάδα εἰδικώτερα, ἄν ὅ μή γένοιτο χρειαστεῖ νά γίνει ἐπιστράτευση καί ἐδῶ. Γιά νά ὑπερασπιστοῦμε τό ἔδαφος πού πατᾶμε καί τόν ἀέρα πού ἀναπνέουμε.

Βεβαίως δέν φθάσαμε ἕως ἐδῶ ἔτσι ξαφνικά. Ἅμα ἡ Ἐκκλησία μας ἔχει τόν νοῦ της στά κοσμικά καί στά ἀγαθά ὑλικά, στό Σχιστό καί στά «φιλέτα» τῆς Βουλιαγμένης, ποῦ νά τῆς μείνει χρόνος γιά πνευματικότητα καί γιά ἄμυνα ἀπέναντι στούς παγκοσμοποιητές; Ἅμα ἡ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας βρίσκεται, ὅπως χθές, μέσα στήν Ἐκκλησία τοῦ Στρατηλάτη προστάτη τῆς Θεσσαλονίκης Ἁγίου Δημητρίου καί χασκογελᾶ εἰρωνικῶς στήν θέα τοῦ ἀσθενοῦς Ἀνθίμου, ἀπαξιοῖ νά κάνει τόν σταυρό της καί νά φέρει στά χείλη της μαζί μέ τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας τούς στίχους τοῦ ἐθνικοῦ ὕμνου, καί αὐτός ὁ ἄνθρωπος εἶναι ὁ ἀρχηγός τοῦ κατά πλειοψηφίαν Ὀρθόδοξου Γένους, τί νά περιμένει κανείς. Δέν χρειάζεται νά τήν παρακολουθήσεις μέ κοριό, κύρια εἰσαγγελεῦ Βλάχου, γιά νά μάθεις τό ξεπούλημα τῆς ταυτότητάς μας. Τό ζεῖς καί σέ ζωντανή μετάδοση, «live».

Παρά ταῦτα πάντως, ἔχω μία μικρή ἐλπίδα. Ὅσο καίει ἡ φλόγα στό κερί, ἡ ἐλπίδα νά ξαναφουντώσει δέν χάνεται. Τό στοίχημά μας εἶναι νά μήν σβήσει διά παντός τό κερί. Εὐτυχῶς ὑπάρχει στήν πατρίδα μας ἕνας μεγάλος ἀριθμός πολιτῶν πού θυμᾶται ἀπό ποῦ ἔρχεται, ποιός εἶναι καί ποῦ θέλει νά πάει. Ὅσο ὑπάρχουν αὐτοί οἱ ἄνθρωποι, καί ἄς τρεμοπαίζει τό κερί, καί ἄς πασχίζουν νά τό σβήσουν οἱ κοσμοπολῖτες, δέν μπορεῖ. Κάποια στιγμή θά θεριέψει σάν τό φῶς τῆς Ἀνάστασης. Ἄς μήν χάνουμε τήν ἐλπίδα μας καί τήν πίστη μας!

Tοῦ Μανώλη Κοττάκη

Πηγή: Ἐφημερίδα Ἑστία